آزادی بیان، شامل حق تبری جستن و سرزنش دین نیز می باشد

قلمزنان داخل افغانستان ، نان را به نرخ روز میخورند، از « اسلام عزیز» پاسداری میکنند تا فاصلهء خویشتن را با ارگ قدرت، کم و کوتاهتر کنند؛ تا چوکی « آمر یت و ریاست» شان محفوظ بماند؛ تا طالب و داعش به سراغ شان نیاید؛ تا هم خرما ، درکف آید و هم خدا.
اما این قلمزنان برون مرزی، به کدام دلیل به شرح « فروعات و معلولات» می پردازند و در حاشیه، قدم میزنند و در حاشیه، نفس میکشند ؛ گویا اینان یا مزدور اجانب اند، یا مستخدم شورای نظار اند؛ یا وابسته به محافل تریاک و افیون اند ؛ یا دغلبازان حرفه ای و حزبی اند.

اسلام ، دین کمسوادان و درمانده گان است ؛ دین شتر داران و خیمه نشینان عرب است؛ دین سران قبایل است؛ این دین ، همواره سرباز گیری اش، از میان جوانان و میانه سالان مکتب گریز ذکور بوده است؛ در مراودات عرب،« زن» محلی از اعراب ندارد؛ سیمای زن ، پریده رنگ، پوشیده در نقاب و نشسته پشت دوک نخ ریسی یا تنور نان پزی یا دوشیدن گاو و بز است؛ زن باید « کد بانو»ی منقاد و مطیع مرد ، ساکت وصبور باشد؛ در غیر آن، ستون های زندگانی قبیله ای، شکاف بر میدارد؛ مرد قبیله ، هرگز به « زن پرسشگر» مجال زیستن نمی دهد.

در افغانستان، نیاز شدید به تجربه وتمرین « آزادی بیان» است ؛نیاز شدید به کم کردن «روی» ملا های آموخته خور و جاسوس است؛در افغانستان ، نیاز شدید به « سکولاریزم دولتی » یا دولتی برخاسته از سکولاریزم دموکراتیک است.
در افغانستان، بایستی هم برای اهل اسلام، سهولت زیست و پیشه، موجود باشد؛ هم برای دانش آموخته گانی که « دین باور» نیستند؛ چه کسی حاضر است تا روز قیامت، نوکر و بقچه بردار عقاید و امر ونهی سیاف و محسنی و اذناب اینان، یعنی عبدالله عبدالله ، حامد کرزی وشرکاء باشد.

تحمیل باور ها و خرافه های هزار سال پیش از سوی مکتب نخوانده گان، بالای « مدرسه خوانده گان» امری وقیح و شرم آور است.
آن نویسندگانی که درخارج نشسته اند؛ ازمواهب جامعه سکولار ، بهره میبرند؛ اما برای کشور آبایی خویش، نسخهءشریعت ، و « اسلام معتدل» صادر میکنند؛ یا بیمار روانی اندیا گماشته ءجریانات خاص تروریستی از قبیل داعش و حزب الله و اخوان و نظایر آن .
حکومتداری بر اساس شریعت اسلامی همان است که « فرخنده» هارا می کشد؛موسیقی را از جامعه میراند و کودکان را به حفظ آیات و مقولات عربی، ملزم میسازد تا مغز کودک انباشته ازتصرف واژگانی شود که به زبان مادری کودک، وجود ندارد.

اسلام ، هیچ گاه ، حقوق زن وکودک را ، به رسمیت نمی شناسد؛ اسلام می خواهد ، مجازات های دست بریدن و سنگسار کردن را به اروپا و امریکا، صادر کند؛ پخش صدای اذان محمدی از داخل اتوموبیل ها (موتر های تیز رفتار) دربرون مرز های اسلامی ، پخش صدای اذان ازماحول ورکشاپ های ترمیم موتر که صاحب آن عرب یا پاکستانی است در امریکا و اروپا، مقدماتی درراستای تحمیل اسلام به ملل اروپایی است.

در ابتدای اسلام نیز، فتوحات اسلامی همواره به نیروی شمشیر و زوربوده است ، نومسلمانان به مجرد تصاحب یک سرزمین جدید؛ بیدرنگ، کتابخانه هارا آتش میزدند و آثار هنری را ، منهدم میکردند.
اینکه داعش، در موصل و بلاد دیگر، تندیس ها را واژگون ساخت؛ مبتنی بر سنت مسلمانان پیشاهنگ است.
باید این قانون اساسی دستپخت امریکا و اسلامگرایان را چون شکمبه گوسپند دور انداخت؛ باید قانونی به دست و بازوی جوانان زهر شریعت چشیده ، زنان در اعماق دخمه ها فرو برده شده و هزاران فرخنده ، که همه روزه جان میبازند یا زن چندم « استاد محقق »ها میشوند، از سر نگاشته شود ودر آن آزادی بیان و « حق انتقاد از دین»نیز به رسمیت شناخته شود.

گریه ها و شعر و شعارها بر مرگ فرخنده و فرخنده ها ، و تکرار و تکرر آن، نمایشاتی است که هم فرخنده را به خانواده او بر نمیگرداند؛ هم جامعهء عزادار را خسته و ناامید میسازد.
در یک جامعهء سکولار و باز ، هیچ چیز «مقدس» و « تابو» نیست. سرزنش و انتقاد از ادیان مثل چیز های دیگر، ساده و معمولی است. سنگ باران افکار و عقائد ، عملی است سخیف.آنچه مقدس ،محترم و غیر قابل تغییر است، حق شهروندی است؛ حق ابراز نظر آزادانه است و بس.