کدام استقلال؟

کابل پرس^?: افغانستان در سال 1919 و در پی موافقتنامه ای موسوم به راولپندی، استقلالش برگردانده شد. سرپرست مذاکرات بین افغانستان و دولت بریتانیا را محمود طرزی بر عهده داشت.

با وجود اینکه افغانستان به عنوان يک کشور مستقل شناخته شده است اما حکومت ها و رژيم های مختلف در صد سال اخیر هر کدام به قدرت های بیرونی متکی بوده اند و می باشند. در صد سال اخیر همه ی گونه های جنایت حاد علیه بشریت مانند کوچ اجباری، نسل کشی، برده داری، تجاوز جنسی، جنایات جنگی و چپاول زمین و دارایی های مردم در افغانستان بوقوع پیوسته و همچنان بوقوع می پیوندد.

بسیاری معتقدند که گرچه افغانستان استقلال خود را از بریتانیا بدست آورد، اما همچنان رژيم های پس از امان الله مانند اشغالگران، بلایی بدتر از اشغالگران خارجی بر سر این مردم آورده اند. رژيم های نادر و پسرش ظاهر، پسر کاکای ظاهر و به همین شکل رژيم های پس از آن هر کدام در جنایات مختلف دست داشته و سر سپرده ی قدرت های منطقه ای و بین المللی بودند. اکنون بريتانيا نیز تسلط خاصی بر دستگاه های دولتی داشته و طبق سنت بريتانيا، همچنان از گروه های واپسگرا حمایت می کند. در کنار اين بسیاری معتقدند که نفوذ گسترده ی کشورهای همسایه مانند پاکستان و ايران و همچنين حضور گسترده ی آدمکشان طالب و نيز جنگ سالاران بيرون از حلقه ی طالبان در رده های مختلف دولت که همه ی آن ها به گونه ای وابسته به عناصر خارجی هستند، معنای استقلال افغانستان را زير سوال برده است.

هزينه کردن مخارج گزاف برای برپایی جشن های تصنعی استقلال نيز در حالی که مردم تلاش دارند از گرسنگی و فقر بگريزند، موردی ست که جای تامل دارد.

پرسش این است که کدام استقلال؟ استقلال و آزادی از اين نوع زير؟

دولت افغانستان از بالاترين رده ها در اطراف حامد کرزی، برخی وزرا، معاونان آنان، روسا، واليان و وکلای پارلمان، در فساد و چور و چپاول گسترده ی دارایی های عمومی نقش دارند. در چنين وضعيتی جشن استقلال برای مردم، تنها مصرف بی جای پول چيزی بیش نیست.

هندوستان: اين کشور يکی از زيباترين و بهترین گونه های استقلال را بدست آورد. در سال 1947 نيروهای بريتانيایی از اين کشور خارج و جنبش عدم خشونت به رهبری مهاتما گاندی و يارانش در سال 1950 موفق شد جمهوری مستقل هندوستان را اعلام کند. اما سال ها پیش از این، کارشکنی های برخی از تندروان مسلمان که خواهان ايجاد پاکستان بودند آغاز شد که تاکنون منجر به کشته و زخمی شدن صد ها هزار تن و آوارگی ميليون ها تن ديگر شده است.

پاکستان: شايد بتوان گفت يکی از خونين ترين روش های دستیابی به استقلال، روش تندروان پاکستانی بود. علی رغم تاکيد مهاتما گاندی بر مساوی بودن حقوق هندوها و مسلمانان، آنان همزمان با هند، استقلال پاکستان را همراه با خون و آوارگی ميليون ها تن اعلام کردند. البته مهاتما گاندی نيز قربانی خشونت بنيادگرايان پاکستان شد.

پرو: اين کشور در سال 1928 استقلال خود را از اسپانیا بدست آورد

هندوراس: در سال 1821 امپراطوری اسپانيا همزمان استقلال کشورهای هندوراس، گواتمالا، نیکاراگويه، کاستاريکا و السالوادور را پذيرفت.

مکزیک: در سال 1820 مکزیک استقلال خود را از اسپانیا رسما اعلام کرد اما اسپانیا 11 سال بعد آن را پذيرفت.

ترکیه: در سال 1923 ترکیه به رهبری مصطفی کمال پاشا معروف به آتاتورک، رسما جانشین امپراطوری عثمانی شد. آتاتورک جمهوری ترکیه را اعلام و سیاست جدایی دين از سياست را زيربنای جمهوری تازه تاسیس گذاشت.

اندونيزیا: در سال 1945 اندونزیا استقلال خود را از هالند اعلام کرد اما پس از چهار سال جنگ، در سال 1949 طی موافقت نامه ای، اين کشور مستقل شد. اندونيزيا حدود سه سال بين سال های 1942 و 1945 به اشغال ژاپن درآمده بود اما هالند نيز ادعای مالکيت اين کشور را داشت.

کره شمالی: کشور کره زير نظر ژاپنی ها اداره می شد و در سال 1942 وارد جنگ های استقلال با ژاپن شد. در سال 1945 کشور کره به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسيم و در سال 1948 اين موضوع رسمیت یافت.

مالزیا: در ماه اوت سال 1957 اين کشور استقلال خود را از بريتانيا بدست آورد.

آلبانی: اين کشور در سال 1928 استقلال خود را از امپراطوری عثمانی بدست آورد. پيش از اين، چند بار اين کشور خواستار استقلال شده بود اما با سرکوب نيروهای عثمانی مواجه می شد.