حکومت داری خوب درفرهنگ اسعمیل یون و دیگر اوغانها

به قول یکی از دوستان:

"درلیسه های مذکور که تمام مضامین به زبان پشتو بود؛ تعدادی از استادان بخاطر اینکه بالای مضمون تسلط کامل نداشتند بخاطر گریز ازموضوع اصلی؛ کلاس درس را به انحراف می کشاندند. این استادان؛ هنگام تشریح بعضی ازمواد درسی دریک رشتهء خاص ازموضوع خارج گردیده وحق وناحق موضوع را بالای تاریخ درخشان سلطنت پشتونها درهندوستان وبعد چگونگی انقراص آن سلطنتها وسپس مظلومیت ومحکوم بودن تاریخی زبان پشتو در افغانستان می کشانیدند وساعتها این بحث درکلاسهای مختلف ازکیمیا وبیالوژی گرفته تا علوم دینی وازریاضی وفزیک گرفته تا جغرافیه وتاریخ همه را دربرمیگرفت. گاهی مواقع هم چنان میشد که مثلا یک پشتون پکتیا می پرسید که مثلا به (مادرکیک) درزبان پشتو چه میگویند؟ شاگردی از اهالی قندهار یک نام را بزبان می آورد ولی شاگرد ننگرهاری نام دیگری را بالاخره موضوع به مشاجره وغالمغال در داخل صنف کشانیده میشد وهرشاگردی؛ درپی آن می بود تا به طرفداران سمتی وقبیلوی خویش بیفزاید".

امروز نیز دیالوگ های داخلی میان سیاست مداران پشتون چنین رنگی را بخود گرفته است. سیاست مداران پشتون دربرابر سایر ملیتهای غیر اوغان باهم متفق النظر می باشند ولی درمنازعات داخلی قبیلوی میان خودشان مشکلات عمیق تر وریشه دارتر نسبت به هرمسأله دیگر دارند. دربحث های بیرون پشتونی، هیچ کسی حاضر نیست که دربرابر رأی ونظر شخص دیگری قرار بگیرد وآنرا مورد نقد صریح قرار دهد و پشتونهای خلقی؛ گلبدینی، افغان ملتی، طالبانی، راوایی وحتی جمعیتیهای چرسی وپیدوفیلی مانند عصمت قانع وغیره درهمچو موارد همه دریک صف قرار میگیرند. مثلا درتلویزیون طلوع برنامهء (تودی خبری) ایجاب میکند که باید اشتراک کننده گان برنامه؛ نظریات شان باهم درتقابل قرار داشته باشد ولی هربرنامه ایی که صاحبنظران و نخبه گان پشتون درآن اشتراک می ورزند بازهم همان ضرب المثل قدیمی در اذهان تداعی میگردد که: اگر دم خررا ازهرطرفی اندازه گیری نمایند بازهم همان یک بلیست است.

بناء ازنظر ژورنالیزم عصری؛ درزبان پشتو تاکنون فضای چند صدایی بوجود نیامده است. پشتونها هنوز هم نمیتوانند مستقلانه بیندیشند وآزادانه نظریات یکدیگرشانرا نقد نمایند؛ درهربحث سیاسی تلویزیونی ورادیویی که صورت میگیرد هراشتراک کننده ونظردهنده کوشش دارد که نظر طرف مقابل را ستایش کند واز او تمجید وتقدیر بعمل آورد. درحالیکه این نوع ژورنالیزم حالا تاریخ مصرف آن گذشته است. شما برای یکماه مثلا تلویزیون عربی الجزیزه را باوجودیکه زبان عربی را نمیدانید مشاهده کنید که دربعضی ازبرنامه ها کار به زد وخورد فزیکی میان دوطرف مناقشه در داخل استدیو می کشد. این نشان میدهد که دنیای عرب؛ با سانسور وخودسانسوری میخواهد وداع بگوید وانصافا همین تلویزیون الجزیزه بود که دربهار خونین عربی ودرمیان خشم توده های عرب تیل می پاشید. شاید این تیل پاشاندن درجاهایی مانند بحرین نتوانست با یک معیار برخورد نماید این تلویزیون حوادث بحرین را به اندازهء حوادث سوریه ولیبیا وعراق ومصر وتونس یکسان تحت پوشش قرار نداد ولی روی همرفته بساط حکومتهای دکتاتور وقلدر وقبیلوی زین العابدین بن علی وحسنی مبارک وقذافی را جمع کرد درحالیکه درتلویزیونها ورادیوهای افغانستانی چه در داخل وچه هم درخارج کمتر چنین بحث های آزاد را میتوان شاهد بود. دررسانه های غیر اوغانی فقط ستایش وتمجید ازیکدیگر است که روان بینندهء نقاد را می آزارد وفضای محافظه کاری ومصلحت اندیشی چنان در تار وپود بعضی صاحب نظران و اهل خبره تاثیر انداخته است که به قول معروف هرکسی آب خویش را پف پف کرده نوش جان میکند ولی دررسانه های که کاملا به زبان پشتوی خالص نشرات دارند همان قصهء لیسه های رحمان بابا وخوشحالخان درکابل است برعلاوهء بزرگنمایی و بزرگ سازی وقداست بخشیدن به شخصیت های مانند:اسعمیل یون؛ عبدالباری جهانی؛ عصمت قانع؛ روستارتره کی عبدالغفور لیوال وغیره.

باهمه حال سخن ازتطبیق قانون درجامعهء افغانستان کنونی ونقطه نظریات آقای اسمعیل یون می باشد. آقای اسمعیل یون ودیگر نظردهنده گان درآن برنامه همه متفق القول بودند که : وقتی میتوان قانون را درافغانستان حاکم ساخت که جنگ سالاران (شمالی تلوالی) ازبین بروند وکار به اهل کار سپرده شود. کسانی که دررأس ادارات دولتی قرار میگیرند باید موضوعات قوم وزبان وقییله وحزب وتنظیم وسابقهء سیاسی آنها مد نظرگرفته نشود. هرکسی باید براساس لیاقت واستعداد وکاردانی ودرعین حال تعهد وطنی اش گماشته شود وادارات دولتی ازوجود اشخاص متعصب وقومگرا پاک شود..

درظاهر امر این سخنان چرب ونرم آقای اسمعیل یون خیلی زیبا وجذاب جلوه می کند اما آیا واقعا اسمعیل یون وهمفکرانش عملا درصورتیکه چنین افراد و اشخاصی درمیان سایر اقوام غیر پشتون دستیاب باشند درصورت گماشته شدن چنین اشخاصی در کرسی های بلند دولتی میتوانند پشتونها موجودیت آنها را تحمل نمایند؟
آیا واقعا آقای اسمعیل یون به این شعارهای پر زرق وبرق خویش باورمند استند؟ اگر چنین باشد پس آقای اسمعیل یون باید با داعیهء پشتونوالی خویش یکسره وداع گفته باشند. زیرا درافغانستان همهء زبانها خصوصا زبان فارسی درین کشور ریشهء تاریخی دارد ونود وپنج فیصد پاشنده گان اینکشور؛ فارسی زبان ویاهم فارسی گومی باشند؛ پس این اشخاص وافراد غیر متعصب مسلکی هزاره وتاجیک وازبیک در افغانستانی که ازنظر آقای اسمعیل یون؛ کشورفارسی زبان هم نیست وزبان فارسی نیز زبان ملی این کشور نیست دارای چه صلاحیتها ومسوولیتهای در دولتهای قانون مدار ازنظر آقای اسمعیل یون می باشند؟

اینجاست که جناب اسمعیل یون پاسخ روشنی ارائه نمیدارند ومانند بقیه فاشیستهای دیگر هم قماش شان فرار را برقرار ترجیح میدهند. آقای اسعمیل یون میخواهند با استفاده ازین شعار چرب ونرم بازهم غیر پشتونها را وادار به اطاعت کورکورانه وانقیاد سازند وبه همین بهانه نباید هیچ تاجیک وازبیک وهزاره ایی خودش را تاجیک وازبیک وهزاره بنامد، وهرگاهی مانند خود پشتونها حق خویش را بخواهند با سلاح قانون واتهام تعصب قومی وزبانی برقرق شان کوبیده شود.

ازنظر این قلم درقدم اول بافت قبیلوی پشتونها با هنجارهای قانونمداری مشکل فراوان دارد. پشتونها هیچگاهی زنده گی مدرن وقانون مدار مطابق ایجابات عصر وزمان را دارا نبوده اند. درزنده گی پشتونها این خانهای قبیله وبزرگان قومی وریش سفیدان اند که حرف آخررا می زنند آنها هم قانون اند وهم مجریان قانون. درتاریخ افغانستان معاصر برای اولین بار بغاوت دربرابر قانونیت را پشتونها ازجنوب آغاز نموده اند باوجودیکه پادشاه قانونساز نیز ازنژاد خودشان بود. منظور بنده قیام مردم جنوب برهبری ملای لنگ دربرابر اصلاحات شاه امان الله بارکزایی بود. امروز نیز همان داعیه داران قبیلوی مانع عمده برای ترقی وپیشرفت افغانستان زیرنام طالبان وحزب اسلامی وطالبان نکتایی دار بحساب میروند وحتی تعدادی اززنهای طالبانی نیز درین کاروان داخل گردیده ودرمجامع بین المللی به تحریف اذهان مردم مشغول اند. هدف آقای اسعمیل یون وهمفکرانشان ازتطبیق قانون تصفیهء قومی ازراه های مدنی ودموکراتیک است که اقوام غیر اوغان را زیرنام جنگ سالار ودشمنان قانونیت وعدالت میخواهد ازحاکم شدن برسرنوشت ومقدرات شان درکشور آبایی واجدادی شان محروم سازد.

تعریفی که پشتونها ازحاکمیت قانون درجامعهء چند ملیتی افغانستان تاکنون ارائه کرده اند همان تعریفی است که هتلر وموسیلنی هنگام رسیدن شان بقدرت ازراه دموکراسی درآلمان وایتالیا آنرا به منصهء اجرا گذاشتند. وهمچنان صدام حسین درعراق نیز با افکار بعثی وپان عربیسم اش آنرا عملی ساخت ودریک روز چندین هزار انسان بیگناه کرد رادر مناطق علفچه ودیگرشهرهای کردستان عراق با استعمال اسلحهء کیمیاوی نیست ونابود کرد. ناسیونالیستان پشتون نیز ازحاکمیت قانون همان برداشتی را درسر دارند که یکبار دیگر زیرنام تطبیق قانون وقانونیت وعدالت به قتل عام ونسل کشی دوبارهء ملیتهای غیر اوغان دست یازند. ازنظر ترمینالوژی وادبیات سیاسی ناسیونالیستهای پشتون اصطلاح جنگ سالار شامل حال گروه گلبدین وطالبان باتمام شرارت ووحشیگری ومزدور بودنشان به پاکستان وکشورهای شیخ نشین عرب نمیگردد خصوصا طالبان که به نظر اکثریت پشتونها توانستند کابل را ازکام غیر اوغانها خارج سازند وامارت تگ قومی را زیر نام امارت اسلامی برقرار سازند ازنظر آنها امتیاز وبرتری دارند. اگر حوصلهء شنیدن سخنان این آقایون را دارید لطفا این ویدیوکلیپ را باز نمائید:

یاهو

پرویز بهمن

ایمیل تماس:
parvisbehman rocketmail.com
تبصره ها وتصاویر:

این است آن لباس های ملی و افتخار آمیز پشتونها وساختار زنده گی ایلی وقییلوی ومردسالارانهء روشنفکران پشتون درقرن بیست ویکم. درین عکس آقای اسمعیل یون درکنار استادش آقای دکتور مجاور احمد زیار به تقلید ازعنعنات غربی با قطع نوار یک نهاد فرهنگی را افتتاح می نماید. آقای مجاور احمد زیار فعلا درلندن سکونت دارد ومدعی است که ایشان قبل ازتاسیس حزب دموکراتیک خلق افغانستان زمانیکه درکشور سویس مصروف تحصیلات بودند با افکار وعقاید سوسیالیستها آشنا گردیده وگرایشهای سوسیالیستی پیدا نمودند. آقای زیار خودشانرا یک سوسیالیست اروپایی میدانند ولی همین سوسیالیست اروپایی نیز پا دررکاب شاگردان سوسیال فاشیست اوغانی هم تبار خویش می ماند وگاه گاهی حقایق را ماستمالی می نماید وازاظهار حق بیم دارند.

آقای اسمعیل یون درمیان هواداران پشتون تبار خویش جایگاه ویژه ایی بخود کسب کرده است. تحریک اوغانها علیه حاکمیت غیراوغانها وپخش نمودن تیوری قوم اصیل وبومی وغیر بومی برای اشخاصی مانند اسمعیل یون اعتبار ومنزلت خاصی بخشیده است.

افرادی مانند اسمعیل یون ازگرفتن عکس های یادگاری ونشر آن درسایتهای انترنتی هرگز خسته نمیشوند ولی تعدادی ازهواداران شان درعکس چنان معلوم می شوند که معتادان چرس ویا هیروئین باشند

بح بح! این افراد به کدام قانونی جز زور وحاکمیت سلاح باور مند می باشند؟ آیا درچهره های این اشخاص آثار وعلایم قانون گرایی مشاهده میشود؟