شصتمین سالروز کنوانسیون پناهندگان

امروز، هنوز هم این کنوانسیون منحیث سنگ بنیاد حمایت از پناهندگان باقی مانده است. در طول شش دهه گذشته درین کنوانسیون تغییرات عمده وارد گردیده، اما امروز با چالش های بی سابقه مواجه میباشد.

آقای انتونیو گترس، کمشنر عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان گفت، "عوامل بیجاشدگی اجباری افزایش می یابند." "مردم نه تنها بنابر درگیری ها و آزار و اذیت، بلکه بنابر فقر شدید و تأثیرات تغییر در اقلیم نیز از محلات بودوباش اصلی شان بیجا میشوند. این عوامل بطور فزاینده با هم مرتبط میباشند."

در کشور سومالیا، از ماه جنوری تا اکنون بیش از 170،000 نفر بدلایل قحطی، خشکسالی و نا امنی ها به کشور های همجوار فرار نموده اند. حدود یک میلیون تن دیگر از لیبیای جنگ زده فرار نموده اند که در میان آنها پناهندگان و پناهجویان، و همچنان مهاجرین اقتصادی که در جستجوی زندگی بهتر اند، میباشند.

آقای گترس علاوه نمود، "ما به مرز های مصئون نیاز داریم تا آنهائیکه زندگی و آزادی شان در خطر میباشد، بتوانند به آنها دسترسی حاصل کنند." در عین زمان لازم است تا در صدد شیوه های ابتکاری جهت پر نمودن خلاء های موجود در سیستم حمایتی بین المللی برآمده و بعوض ترس و شک، ارزش های تحمل و پذیرش یکدیگر ارتقاء بخشیم."

چهار بر پنج حصه پناهندگان جهان در کشور های روبه انکشاف زندگی میکنند، و بحران های اخیر در کشور های سومالیا، لیبیا و ساحل عاج به این مشکل افزوده است. در حالیکه افریقای شرقی جهت مقابله با خشکسالی بی سابقه در طول 60 سال مبارزه مینماید، کشور های کینیا، ایتوپیا و جی بوتی حدود 450،000 پناهنده سومالیائی را پذیرفته و تعداد این افراد روز بروز افزایش می یابد. با وجود آشوب های موجود در جهان عرب، تونس و مصر تعداد کثیری از مهاجرین لیبیائی را در کشور های خود جایگزین ساخته اند. کشور لایبریا که بعد از سالهای متمادی جنگ داخلی هنوز هم از بحران نجات نیافته، 150،000 نفر از مردم کشور ساحل عاج را که از خشونت های پس از انتخابات فرار نموده اند و کشور شان هنوز هم در وضعیت نامعلومی قرار دارد، پذیرفته است.

از نظر مقایسوی، 27 کشور اتحادیه اروپا در سال گذشته جمعاً فقط 243،000 درخواست پناهندگی را بدست آورده اند که حدود 29 فیصد مجموع درخواست های پناهندگی در سراسر جهان را تشکیل میدهند.

کمشنر عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان، با اشاره به اینکه اتحادیه اروپا دارای ظرفیت توسعه سهم آن اتحادیه در بدوش گرفتن مسئولیت پناهندگان و پناهجویان میباشد گفت، " اروپا مدیون این افراد، و تمام پناهندگان دنیا بوده و باید از ارزش های کنوانسیون 1951 در رابطه به پناهندگان حمایت نماید."

آقای گترس با اشاره به پروسه ایکه از طریق آن پناهندگان یک کشور، که معمولاً از جمله کشور های روبه انکشاف میباشد، بشکل دایمی به کشور های جدید، که اکثراً کشور های انکشاف یافته اند، انتقال می یابند، علاوه نمود، "در حال حاضر، سیستم کاملاً منظم ما مبهم و گیچ کننده میباشد، زیرا در میان کشور های عضو کنوانسیون پناهندگی، تفاوت های قابل ملاحظه در نحوه پذیرش و برخورد آنها با پناهندگان وجود دارد. امیدواریم شصتمین سالروز کنوانسیون پناهندگی، تحرک و انگیزۀ را در ایجاد یک سیستم مشترک پناهجوئی در اروپا، ایجاد نماید. همچنان اروپا میتواند تعداد بیشتری از پناهندگان را بپذیرد."

دنمارک اولین کشوری بود که کنوانسیون 1951 را تصویب نمود. بعد از گذشت 60 سال، 148 کشور (سه ربع تمام کشور های جهان) عضویت کنوانسیون 1951 و یا پروتوکول سال 1967 آنرا دارند. کشور ناورو آخرین کشوریست که در ماه جون سال جاری به این کنوانسیون پیوست. اما هنوز هم بخش هائی از جهان است – بیشتر در جنوب و جنوب شرق آسیا و شرق میانه – که تا حال اکثریت کشور های آن این کنوانسیون را به تصویب نرسانیده اند.

در ماه دسمبر، اداره امور پناهندگان ملل متحد مجلس کشور های عضو کنوانسیون 1951 را در سطح وزراء دایر خواهد نمود. کشور های عضو خواهند توانست تعهدات شانرا در قبال این کنوانسیون، به مثابه قانونی جهت حمایت از پناهندگان، تجدید نموده و تعهد نمایند تا جهت رفع مشکلات پناهندگان و افراد بدون تابعیت، اقدامات جدی اتخاذ نمایند. همچنان درین مجلس راه های پر نمودن خلاء های حمایتی موجود در وضعیت بیجاشدگی اجباری که بسرعت در تغییر میباشد، جستجو خواهد شد.

اداره UNHCR معتقد است که حتی یک فردیکه از جنگ یا ایذاء فرار مینماید، نیز بسیار زیاد است. برای تجلیل از شصتمین سالروز کنوانسیون پناهندگی، اداره UNHCR کمپاین "1" (“1” campaign) را براه انداخته که هدف آن انسانی ساختن موضوعی است که اکثراً با گفتن داستانهای انفرادی پناهندگان و سایر افرادیکه جبراً از مناطق شان بیجا گردیده اند، تعداد این افراد را کاهش میدهد، میباشد. جهت معلومات مزید به صفحه انترنتی ذیل مراجعه نمایید:
http://www.unhcr.org/do1thing