مشکل اساسی استاد سميع رفيع و همگنان!

مشکل اساسی استاد سميع رفيع و همگنان!

برای پژوهنده گرامی استاد رفيع که به ساز و آواز بلديت دارد و نيز ادعای بيدلشناسی دارد ، هوادارانش لقب « استادی» اهداء کرده اند ، ما هم تنگ نظر نيستيم و ايشان را با همين لقب ياد می کنيم. جناب استاد رفيع اخيرا نقدی مبسوط بر کتاب « شاعر آيينه ها » نگاشته و جناب استاد
دکتر شفيعی کدکنی ، مولف کتاب و استاد بی بديل سبک شناسی ، را در دريافت شعر بيدل غالبا « عاجز » قلمداد کرده است ! گاه به تلويح و گاه به صراحت، استاد رفيع ، مدعی شده ، از آنجا که زبان ايرانيان« فارسی» است و لسان افغانان « دری » است و ابوالمعانی بيدل نيز به لسان دری ، شعر می گفته، پس دکتر شفيعی و هر ايرانی ديگر بايد نخست لسان دری آموزندو ازان پس ، در گشايش غموض سخن بيدل، دست ببرند!

روشن است که اين تمهيدات و مقدمات، غلط است و آويختن آقای رفيع ازين ريسمان پوسيده، سقوطی سخت در پی دارد !

اگر زبان دری ، در اعصار باستان ، محلی از اعراب داشته است، امروز اين زبان پس از مهاجرت به ايران و توران، ديگر زبان دری ، خوانده نمی شود ، بلکه زبان فارسی، گفته ميشود . همين زبان است که شعر سعدی و سخن جلا ل الدين بلخی را در دروازه ملل متحد و محافل دانشگاهی و روشنفکری غرب ، را ه داده است و سراسر گيتی ، اين « ترم» را يعنی زبان پارسی را به حيث يک عامل تمدن بشری، به رسميت می شناسد!

اما آن معجونی که در قلمرو شاهان محمد زايی در کشور مان، به حيث لسان دری (!) به خورد « رعايای ملوکانه » ! داده می شده است ، کاری به اصل و نسب زبان و تاريخ و تعقل
ندارد؛ بلکه يک ترفند سياسی بوده است درجهت انسداد داد و گرفت فرهنگی ميان ملت های همجوار فارسيگوی!

ظاهر شاه هرچند به « لسان دری ! » تکلم ميکرده، اما همواره دشمن شماره يک انکشاف اين زبان بوده است ، چنانکه ايجاد پشتو تولنه و کورس های مضحک تحميلی لسان پشتو و ده ها خدعه و خيانت ديگر نه بخاطر جلو کشاندن زبان پشتو ، بلکه سنگ اندازی در برابر گردونه طبيعی پيشرفت فرهنگ و زبان فارسی بوده است!

پژوهنده ای ، باری، مشخصه ، ترکيب و سيمای لسان دری را که از اختراعات روشنفکران و ژورناليستان حکومتی دوره ظاهر شاهی است ، های لايت ( برجسته سازی) کرده بود که کم و بيش آنرا بخاطر دارم ، نمونه های از زبان دری افغانی :

( ... کابل شاروال ، امر جغله اندازی ، سرک های اطراف پوهنتون و جمال مينه را صادر کرده ود برشنا موسسه را موظف کرد کيبل های کهنه برق اين نواحی را در چوکات يک پلان منظم ، تعويض کند)

( سمينار دماشوم غوشتنی او هيلی ، ديروز در منزل تحتانی فروشگاه افغان در پشتونستان وات، افتتاح گشته و تشکيل اين نوع اجتماعات برای پيشرفت کلتوری وطن، سودمند دانسته شد.)

اين ها نمونه های متعادل « لسان روزنامه ای دری» است که در مواردی ازين نيز مغشوش تر و تاريک تر است.
اين همان تحفه ی من درآوردی است که باری يک پژوهنده ی نو انديش آنرا نه لسان دری ، بلکه « زبان دری وری » ناميده بود . منظور از احيای « لسان دری» درافغانستان ، در برابر زبان فارسی ايرانی همين معجون مرکبی است که گروهی از کلمات هندی و پشتو و عربی و غير بومی و... کنار هم گذاشته ميشود و بيشترروشنفکران و نويسندگان غير فارسی زبان ، ساز احيا و تقويت و ترويج آنرا ، گاه و بيگاه ، کوک ميکنند و يک عده قلمزن فريب خورده که فارسی زبان مادری شان است، نيز دنبال اين شعبده بازان حرفه ای راه می افتند و مثل هميشه، بيخيال و ملال آور، کلمه دری را در شعر ناصر خسرو و حافظ در می يابند و ذوق زده ميشوند و در عالم توهم ، به زعم خويش ، سينه ی ايرانيان را به خاک می مالند !

بقول يک پژوهنده معروف ،« اصطلاح گيتی شمول فارسی را رد کردن و زبان فارسی را که هفتاد مليون ايرانی ، بدان سخن ميگويند ، و همه چاه های نفت ايران و ثروت منطقه، نگهدار اوست ، منتفی دانستن و به اصطلاح تاريخی «دری» دل خوش کردن ، جز ياغيگری و اوغانگری، چه نامی ميتواند داشت ؟)

نگارنده اين مقاله نمی خواهد ، در منازعه قلمی جناب استاد رفيع ، و جناب صبور رحيل دولتشاهی ، ، داخل شود !
اما اگر کسی ، بنا به هر دليلی به کشف (!) اعجوبه ای به اسم زبان دری، نايل شود و آنرا تافته ی جدابافته پندارد ، آنرا جز سياهکاری و دکانداری فرهنگی ، نمی انگارد !

با اينهم اگر اشخاصی ، از روی نيت پاک ، اختلافات زبان عامه ايران و افغانستان معاصر را برای ما ، برشمارند ، و هزار و يک واژه بومی فارسی افغانستان قديم را که مشمول بيرحمی گذشت زمان يا دستخوش فتنه انگيزی جباران و حکومتگران پارسی ستيز گشته، و از قلمرو نوشتار زدوده شده، مشخص سازند ، امريست ستودنی و تاليفی است مغتنم و ارجناک !

برخی قلمزنان شعبده کار غير فارسی زبان وبد انديش ، که از روی تجارت سياسی ، و دغلبازی ، می گويند ، دوستی و انس و الفت با زبان فارسی ، مساوی است با تاييد رژيم ولايت فقيه !، آشکار است که دروغ ميگويند، رژيم کنونی ايران دشمن زبان فارسی و فرهنگ ايرانی است . اين رژيم زبان عربی را مقدس ميداند و همه زبان های بومی را تحقير ميکند!