چرا عطا محمد نور سکوت کرد؟

پس از ماه‌ها اعتراض و چانه زنی‌های سیاسی در برابر عبدالله عبدالله و رییس جمهورغنی، سر انجام در یک رویکرد دراماتیک، " عطا محمد نور " والی پیشن بلخ و از رهبران برجسته‌ی جمعیت اسلامی، ظاهرن به تعبیر مخالفانش از موضع شدید انتقادی‌اش تا جا‌یی عقب‌گرد کرد و به دلایلی که، هنوز روشن نیست، به نظر می‌رسد اکنون " سکوتِ سیاسی " را بر موضع گیری‌های تندش ترجیح داده‌است.

پیش از پرداختن به چرایی سکوت آقای "نور" به چند نکته‌ی مهم دیگر می‌پردازم و سپس چرایی این سکوت سیاسی را در وضعیت کنونی پی می‌گیرم.
- کنار رفتن نمادین از پُست ولایت
آقای نور پیش از کنار رفتنش از سمت ولایت بلخ، بارها گفته بود: در صورتی که خواست هایش پذیرفته شود، بدون چون و چرا از پسُت ولایت بلخ کنار می‌رود. سرانجام وی از این پسُت کنار رفت؛ اما این که بازی کنار رفتن به سود او تمام شد یا نه، هنوز به گونه ی مشخص روشن نیست.
گمانه زنی‌های سیاسی این است که، شرایط او از سوی کاخ ریاست جمهوری پذیرفته شده و او درازای پذیرش این شرایط، پُست ولایت بلخ را به آقای "اسحاق رهگذر"(چهره‌یی که گفته می‌شود مورد اعتماد وی است) واگذار کرده است؛ برخی‌ها هم معتقدند که فشارهای بیرونی او را وادار به این کار کرده‌است؛ اما به هر حال با توجه به حضور پر قدرت وی در شمال، این کنار رفتن یک حرکت نمادین پنداشته می‌شود؛ زیرا بدون مشوره‌ی وی " آب از آب هم تکان نمی‌خورد".

- برخورد جمعیت اسلامی در برابر موضع‌گیری‌های آقای نور
در کُل حزب جمعیت اسلامی در واکنش به موضع‌گیری‌های آقای نور دربرابر رییس اجراییه دو دسته شد؛ دسته‌ی نخست به رهبری " صلاح الدین ربانی " از داعیه‌ی عطا محمد نور که به گونه‌ای داعیه این حزب نیز دانسته می‌شد حمایت کردند؛ اما دسته‌ی دوم به رهبری داکتر عبدالله ( که از طرف‌های درگیر در این مسأله پنداشته می‌شد ) مخالفت شان را با زبان نرم و با کنایه گویی آغاز کردند و در نهایت بدون توجه به تعهدات ایدیولوژیک شان به هم‌دیگر تاختند و قصه‌ی "دندان کشی" شان وِرد زبان‌ها شد.

• بهره برداری رییس جمهوری از تنش‌های به میان آمده میان آقای نور و آقای عبدالله
  چیزی که در فرایند این تنش‌ها تا جایی به مذاق رییس جمهور غنی برابر افتاد، دو دستگی و حتا چند پارچگی میان سران جمعیت اسلامی بود ( جریان سیاسیی که، همواره به حیث یک واقعیت تلخ در فضای سیاسی کام آقای غنی را بد مزه می‌سازد ) از سوی دیگر رییس جمهور غنی با توجه به سود خود و اصحاب سیاستش از این تنش‌ها به سود خودش بهره برد و با فرستادن هیأت های چند گانه به بلخ به تعبیر عوام: " هم به میخ کوفت و هم به نال( نعل )".

  

  - چرا عطا محمد نور سکوت کرد؟

این سکوت را می‌توان دو گونه توجیه کرد:
یک: شاید این سکوت از ره‌گذر سیاسی، سکوت مقطعی باشد و نه دوام‌دار، زیرا شناختی که از او در فضای سیاسی موجود است، نا ممکن است که وی به این سکوتش ادامه بدهد.
دو: منبع معتبری که نخواست از وی نام برده شود، گقت که آقای نور برای حضور پُررنگ در انتخابات ریاست جمهوری آماده‌گی می گیرد؛ اما نگفت که این" حضور پُررنگ " به معنای نامزدی مستقل وی در پسُت ریاست جمهوری است و یاهم وارد شدن در یک تکت انتخاباتی در کنار یک نامزد پُرقدرت در انتخابات ریاست جمهوری آینده.

چیزی که این سکوت را به باور طرف‌دارانش تا جایی می‌تواند توجیه کند : همانا حضور گسترده‌ی آقای نور در انتخابات ریاست جمهوری است؛ موضوعی که ممکن است به مزاج دسته‌ی دوم در درون جمعیت اسلامی برابر نباشد؛ زیرا هنوز فکر حمایت محلی و منطقه‌یی در میان برخی از سران پنجشیری در فضای سیاسی جمعیت اسلامی حاکم است و این نکته در واکنشِ برخی از سران دسته‌ی دوم ( که هم ولایتی هم اند ) در برابر موضع‌گیری آقای نور در انتقاد از عبدالله عبدالله تا حدی مشخص شد.

- گمانه زنی‌های دیگر
برخی از آگاهان سیاسی گمانه ‌زنی‌هایی را مطرح می‌کنند مبنی بر این که، گویا ورود آقای نور - که اکنون در ترکیه به سر می‌برد - به کشور ممنوع شده؛ و از سویی هم دوباره سرمایه‌ی نقدی‌اش نیز منجمد گردیده‌است.

کسانی دیگر به ویژه برخی از اعضای جمعیت اسلامی و طرف‌داران " عطامحمد نور " باورمند اند که، او در هم‌سویی با جنرال دوستم، به زودی زیر چتر ایتلاف " نجات برای افغانستان" به کشور بر می‌گردد ( والله اعلم )؛ اما موردی که، در فرایند این گمانه ‌زنی‌ها مهم پنداشته می‌شود، آب نشدن یخ سکوت آقای نور در گرمای شدید اوضاع سیاسی افغانستان است؛ چیزی که در روند سیاسی به هیچ روی به سود جمعیت اسلامی و طرف‌داران وی نخواهد بود.