فاجعه جلریز؛ خیانت سران حکومت

سربازان در جلریز قربانی بی توجهی مقامات ارشد حکومت و دست داشتن مستقیم مقامات ولایتی میدان وردک گردید وبدن های شان پرپر شد. فاشیسم سیاسی وجود پاسبانان وطن را سوختاند ورهبران قومی بجای موضع گیری در پی مخدوش ساختن این فاجعه انسانی شد، اما آنچه که لازم است بی اعتمادی در درون ارتش وخیانت به سربازان کشور که حیات سیاسی به آن بستگی دارد نهایت خطرناک وفاجعه بار اند وجلوگیری از چنین فاجعه ی وظیفه ملی تمام شهروندان کشورند. که لازم است که پیرامون این موضع و پیامد نگاهی حذفی ودسیسه بازی در درون ارتش چند نکته را یاد داشت کنم.

یکم: افغانستان در تاریخ سه صد ساله خود شاهد جنگ های خونین وقتل عام های بزرگ انسانی بود، نگاهی فاشیستی وحذفی جز ویرانگری وبی ثباتی هیچ چیزی را در تاریخ رقم زده نتوانست، افغانستان ویران شد، بی اعتمادی بین اقوام در اوج خود افزایش یافت، هویت ها منفور وجرم پنداشته شد ودر هیچ دوره ی نتوانستیم گفتمان شهروندی را مطرح کنیم و از صلح وهم نوع دوستی استقبال کنیم، گاهی بنام قوم همدیگر را کشتیم وخانه های همدیگر را ویران ساختیم وگاهی بنام دین وطن را خراب کردیم وگاهی با نکتای غربی وروحیه فاشیستی که افراطی تر از گذشته وطن را به قتلگاه انسان تبدیل کردیم وپروژه ی هژمونی سازی قومی را روی دست گرفتیم. اما آنچه که تاریخ روایت کرد وتجربیات نشان داد نگاهی حذفی جزء ویرانگری هیچ پیامد دیگری نداشته وشکاف های قومی وسیاسی افزایش یافت وبستر های را فراهم کرد که ما نتوانستیم ملت شدن را تجربه کنیم ویکروز در کنار هم از آزادی تجلیل نمایم وهویت ها برایمان وفرزندان هیولا شد . شرایط کنونی اگر درست رهبری نشود وبازهم از پروژه حذفی استقبال کنیم پیامد اش اینبار قابل جمع نیست.

دوم: در افغانستان کنونی وبا تلاش سازمانهای بین المللی زمینه ی ایجاد شد که ما دولت دموکراتیک را به شکل ابتدایی شان تجربه کنیم، داد خواهی نمایم وبرعلیه استبداد وبی عدالتی مبازه کنیم ودر طی چهار ده سال جامعه ما دستاورد های در عرصه ی رشد جامعه مدنی ، حقوق بشر وآزادی های انسانی داشتیم وهمه ی اقوام در کنار هم از آزادی تجلیل کردیم وتلاش های جدی انجام شد که همدیگر را دوست داشته باشیم ولبخند را در لبان هم تجربه کنیم واما آنچه که قابل تامل اند این است که بعضی حلقات سیاسی ونکتای پوشان با روحیه فاشیستی در تلاش اند که یکبار دیگر بحث های قبیله ی ، مسایل اکثریت واقلیت وهم چنین پروژه های حذفی را داغ کند وافغانستان را در پرتگاه وسقوط همیشگی قرار دهد ویکبار دیگر درتاریخ ، جامعه ما را در آتش جنگ بسوزاند ودر ویرانه ها همدیگر را دفن کند که در چنین وضعیت نیاز مند یک حرکت جمعی از همه اقشار انسان افغانستانی است که برعلیه نگا های فاشیستی مبارزه کرده وپروژه ویرانی را ناکام سازد.

سوم: حکومت وحدت ملی تجربه ناکام اند نه توانست امنیت را بیاورد ونه شکاف های اجتماعی را کمرنگ کند ونه توانای فراهم سازی اعتماد ملی را برای یک فردای بهتر دارد وبلکه بی اعتمادی را بین اقشار مختلف اجتماعی افزایش داد، فقر وبیکاری بیشتر شد و نگاهی حذفی در درون نظام وتصفیه سازی در ادارت دولتی همه را نگران ساخت، پاکستان دشمن تاریخی ، دوست تعریف گردید وپیمان امنیتی در خفا به امضا گرفته شد، دسیسه سازی در درون ارتش هرروز بیشتر شد،جغرافیای جنگ تغیر کرد و سربازان ارتش که پاسبانان وطن وستون دولت است هر روز قربانی دسیسه ها شد وفجایع به یک امر عام اجتماعی مبدل گردید وکشتار دسته جمعی سخن روز رسانه هاشد، پارلمان نشانه دشمن قرار گرفت وهمه ی اینها مایه ی نگرانی اند واحتمال فروپاشی وبی ثباتی سیاسی را هر لحظه ممکن می کند وبرای رهای باید تدبیر سنجید.

چهارم: فاجعه کشتار سربازان در بدخشان وجلریز کاملا دسیسه است واین دسیسه ریشه در درون نظام وسران حکومت دارد. درفاجعه جلریز در ولایت میدان وردک بیش از چهل نفر قربانی شد، تلفن قومندان امنیه ولایت در روز جنگ خاموش است، قومندان امنیه نیروی اربکی را خلع سلاح می کند ودر چهل هشت ساعت به فاصله یک ساعت راه به دولت مرکزی هیچ کمک نظامی صورت نمی گیرد وسربازان با دوشاجور مرمی مبارزه می کند ودرنتیجه همه ی شان در نبود مرمی ومهمات وکمک مقامات بلند نظامی شهید میشود وجان های شیرین خود را از دست میدهد. نکته ی که قابل پیگری اند این است که بی اعتمادی در درون ارتش وخیانت به نظام احتمال فروپاشی نظام را بیشتر می کند ودولت که ارتش حیات سیاسی شان را شکل میدهد در چنین وضعیت خطر سقوط آن بیشتر میشود.

در چنین وضعیت وظیفه تمام شهروندان کشور است که جدا از مساله نژادی وسمتی برای حفظ وضعیت موجود باید داد خواهی کند و تمامی خاینین ملی را به داد گاه بکشاند وتا بتوانیم از بی ثباتی ملی جلو گیری کنیم وآینده بهتر را در کنارهم رقم زنیم واز آزادی تجلیل نمایم.