داستان نویسان افغانستان زیر یک چتر (نقد و بررسی کتاب داستان نویسان افغانستان،ج1)
زمان خواندن: (تعداد واژه ها: )
توسط: حمیدی/ تاریخ: سه شنبه 25 حمل 1394
گردآوری داستاننویسان افغانستان به زبانهای رایج در کشور در زیر یک چتر امری بود ممکن، اما تاکنون کسی آستین بالا نزده بود که به دور از ملاحظات زبانی، تباری درباره تذکره و معرفی این نویسندگان فکر و ایدهای داشته باشد.
گردآوری داستاننویسان افغانستان به زبانهای رایج در کشور در زیر یک چتر امری بود ممکن، اما تاکنون کسی آستین بالا نزده بود که به دور از ملاحظات زبانی، تباری درباره تذکره و معرفی این نویسندگان فکر و ایدهای داشته باشد. گرچه «فرهنگ داستاننویسی افغانستان» به کوشش محمدحسین محمدی نبشته شد و کار بزرگی انجام شد و ناصر رهیاب نیز با نبشتن «سپیدهدم داستاننویسی» به تحلیل و ارزیابی نخستین داستانهای معاصر افغانستان پرداخت، ولی کمتر اتفاق افتاده بود که کسی بیاید، طرح کتابی را بریزد که شامل داستاننویسان به زبانهای رایج در کشور شود، زبان پشتو و ازبیکی، فارسی، انگلیسی و فرانسوی.
ممکن است این امکان نباشد که تمام داستاننویسان نامشان در یک کتاب بگنجد ولی نفس این طرح میتواند، همبستگی و ارتباط فرهنگی را میان داستاننویسان کشور تقویت کند.
علی پیام اما با نوشتن تذکره «داستاننویسان معاصر افغانستان» این گام بلند را برداشت و برای نخستین بار بیش از صد داستاننویس را زیر یک چتر جمع کرد.
این کتاب از سوی مرکز منابع معلوماتی افغانستان در دانشگاه کابل همزمان به دو زبان ملی کشور منتشر شده است.
علیپیام، شرح حال بیش از صد داستاننویس فارسیزبان، پشتوزبان، ازبیکزبان، ترکمنزبان، انگلیسیزبان و فرانسویزبان را در مجموعهای مستقل گرد آورده است.
پیام درباره هدف و محتوای این کتاب مینویسد:«هدف از تالیف کتاب، ساختار کتاب، مشکلات کار بر روی ادبیات داستانی در افغانستان، ملاک کار، ضرورت و اهمیت داستاننویسی، جایگاه ادبیات داستانی در افغانستان، مشکلات دامنگیر ادبیات داستانی در افغانستان، روش انجام تحقیق، مخاطبان کتاب، اهمیت این کتاب، آشنایی مختصر درباره پیدایش داستان کوتاه و رمان، تاریخچهی داستان کوتاه و رمان، ناول یا داستان بلند، سبکها و مکتبهای داستاننویسی، پیدایش و سیر تحول داستان کوتاه و رمان در افغانستان، تاریخچهی مختصر داستان کوتاه و رمان افغانستان به شرح حال و ذکر نام تعدادی از داستاننویسان افغانستانی پرداخته است که به زبانهای فارسی، پشتو، ازبیکی، ترکمنی، انگلیسی و فرانسوی داستان نوشتهاند.» داستاننویسان معاصر، ص، 7
پیام، مهمترین هدف از تدوین این کتاب را معرفی تمام داشتهها و داراییهای ادبیات داستانی افغانستان در یک مجموعه واحد و منسجم عنوان کرده است.
او در این کتاب میکوشد که شکافهای زبانی و جداافتادگیهای فرهنگی را پُر کند. وی در این باب مینویسد:« اما این کتاب، نگاه فراگیر به ادبیات داستانی افغانستان دارد؛ یعنی این کتاب، افغانستان را به جزیرههای مختلف تقسیم نخواهد کرد. جزیرهسازی افغانستان خواه از نظر زبانی یا قومی و یا مذهبی؛ یعنی تجزیه فرهنگی افغانستان و این کار درستی نیست. تجزیه و تفکیک داشتههای فرهنگی، احساس بیگانگی در مردم افغانستان ایجاد میکند. داستاننویسان و رماننویسان افغانستان هریک از زبانهای رایج در افغانستان در جزایر خودساختهشان، سنگرهای تسخیرناپذیر ساخته و پناهگزین شدهاند. تا آن جا که من در جریان تحقیق و تالیف کتاب به نتیجه رسیدم، سنگرهای زبانی مانع آمد و شد و یا مانع هرگونه روابط فرهنگی و حسن مناسبات فرهنگی بین صاحبان زبانهای مختلف در افغانستان شده است.» - داستاننویسان معاصر، ص ، 8
پیام به این نظر است که در این کتاب سنت فسیل شده جزیرهای را شکستانده است. مولف باور دارد که باید به فرهنگ، تمدن، داراییهای معنوی و مادی و یا داشتههای فرهنگی افغانستان توجه کنیم تا به تجزیه فرهنگی. پس، یکی از اهداف تألیف این کتاب، نگاه راهبردی به معرفی گنجینههای فرهنگی افغانستان به عنوان منظومهی واحد میباشد. این کتاب، بنای سنت نو در روابط، مناسبات و ساختارهای اجتماعی، فرهنگی و سیاسی افغانستان میباشد.
ساختار کتاب
نویسنده خود در مقدمه کتاب به صورت مشروح درباره ساختار کتاب توضیح میدهد:« این کتاب از سه بخش تشکیل شده است. خواننده در این کتاب ابتدا با پیدایش هنر داستان کوتاه و رمان آشنایی حاصل خواهند کرد. سپس به کلیات سبکها و مکاتب داستاننویسی و تاریخچهی مختصر داستان کوتاه و رمان افغانستان به عنوان قالبهای ادبی آشنا خواهند شد. تمرکز اصلی کتاب آشنایی خوانندهبا آفرینشگران، داستاننویسان و رماننویسان افغانستان با رویکرد داشتههای فرهنگی سرزمین افغانستان میباشد. در این بخش زندگینامه و عناوین آثار و یا آفریدههای ادبی داستاننویسان و رماننویسان افغانستان پرداخته خواهد شد. بدین ترتیب، خوانندهبدون توجه به صفبندیهای زبانی با نویسندگان و آفرینشگران هنر داستاننویسی آشنا خواهند شد.»
او سپس به مشکلاتی اشاره میکند که کار درباره ادبیات داستانی افغانستان را مشکل کرده است.
پیام ناآشنایی مردم با داستاننویسان را چالش عمده تلقی کرده مینگارد:« کار بر روی داستاننویسان معاصر افغانستان؛ سختیها و زحمات خاص خود را دارد. یکی از مشکلات، نامأنوس بودن و فاصله داشتن مردم با داستاننویسان سرزمین خود و آثار هنری و ادبی آنان میباشد. یعنی داستاننویسان افغانستان با توجه به حوزههای زبانی اعم از فارسیزبان، پشتوزبان، ازبیکزبان و سایر زبانهای رایج در افغانستان هریک در جزیرهی خودشان سنگرهای مستحکم ساختهاند. این سنگرها مانع روابط فرهنگی شده است و این امر، بزرگترین مانع دستیابی نویسنده در جریان تحقیق بوده است.» همان، ص 9
نبود پایگاه جامع اطلاعرسانی درباره نویسندگان ادبیات داستانی، خود مشکل بزرگ در راه شناسایی و معرفی داستاننویسان به شمار میرود. مسئله دیگر پیداکردن زندگینامه داستاننویسان است، زندگینامه شمار اندکی از داستاننویسان در سایتهای انترنتی ممکن است در دسترس باشد، اما از زندگینامه شمار دیگر اطلاع دقیقی در دست نیست و این فقدان منابع میتواند کار جمعآوری زندگی نامه داستاننویسان را دشوار کند.
پیام در این کتاب کوشیده است تا اطلاعات دقیق و جامعی را درباره نویسندگان گمنام به دست آورد.
پیام چاپ اثر نویسنده را معیار و ملاک کار در گردآوری نام داستاننویسان در این کتاب قرار داده است و درصورت نداشتن اثر چاپی نامش در تذکرهها یا منابع ادبیات داستانی آمده باشد.
در کل به باور نویسنده این کتاب یک حرکت فرهنگی است که نویسندگان خلاق و ادبیات خلاق کشور را به عنوان داراییهای معنوی افغانستان به معرفی گرفته است. کاری که از این پیش صورت نگرفته است. اگرچند پیش از این کتاب تذکرههای داستاننویسان افغانستان نوشته شده است، اما به این شکل که تمام داشتههای داستاننویسی کشور را دربر بگیرد، نخستین اقدام میباشد.
گردآوری نام بیش از صد نویسنده به زبانهای گوناگون با ملاحظه این دو معیار در این کتاب ممکن شده است، امری که ممکن است از نظر ارزش اثر و میزان ادبیت آثار در برخی موارد در تضاد باشد، اما بحث نویسنده ارزشگذاری و نقد این آثار نیست بل هدف معرفی داستاننویسان است، کسانی که دستی در قلم داشتند و توانستند در حوزهی ادبیات داستانی کشور نقشی بیافرینند.
منبع: هفته نامه اقتدار ملی
آنلاین : http://payam81.persianblog.ir/post/177