عقب نشینی یکجانبه پیروزی نیست

نویسنده: جیمز جی کارافانو
برگردان به فارسی: عماد عابدی

هنری کیسینجر٬ وزیر خارجه، مشاور امنیت ملی پیشین و برنده جایزه صلح نوبل، در سیاست خارجی به تمام معنا یک استاد است. در ضیافت‌ی که به‌خاطر جمع‌آوری اعانه برای یک سازمان خیریه برگزار شده بود، او ایستاد و با شانه هایی لمیده از پشت عینک‌ سیاه و ضخیم خود با تحکم اظهار داشت٬ "عقب نشینی یکجانبه پیروزی نیست".

او در مورد چه کسی صحبت میکرد؟

کیسینجر درد رها کردن را میداند. پس از مذاکرات پاریس و امضأ معاهده صلح ویتنام، او شاهد استعفا‌ی رئیس جمهور نیکسون در رسوایی واترگیت بود، و پس از آن دید که کنگره تمام کمک‌های امریکا به ویتنام جنوبی را قطع کرد.

تلاش‌های ۲۵ ساله امریکا برباد رفت. ویتنام شمالی٬ با پشتیبانی اتحاد شوروی، ویتنام جنوبی را اشغال کرد. ویتنام، لائوس و کامبوج در حمام خون ستم و نسل کشی غرق شدند. پس از آن٬ اتحاد جماهیر شوروی٬ انقلاب های تازه‌ای را در جنوب امریکا و افریقا حمایت مالی کرد و موجی از تروریسم اسلامی چند ملیتی را در خاور میانه پرورش داد.

اگرچه بسیاری از معترضان جنگ ویتنام، از جمله جان کری٬ وزیر امور خارجه کنونی، خروج امریکا از ویتنام را یک پیروزی خواندند، دلیلی ندارد که ما به آن افتخار کنیم. در حالی که ما هنوزهم می توانیم در مورد درستی یا نادرستی مداخله نظامی در ویتنام بحث کنیم، شکی نیست که رها کردن متحدان ما٬ میراث خونین و شرم آور است.

گفته های دوکتور کیسینجر به معنای یادآوری تاریخ باستان نیست. او از تکرار تاریخ تاسف میخورد. در حال حاضر چنان مینماید که افغانستان نیز ـ بیهوده ـ به سرنوشت مشابه دچار شود.

راهبرد دولت اوباما در مورد افغانستان تکرار سیاست خروج امریکا از عراق است. فرض بر این است که پس از سپری شدن تهدید قریب الوقوع سقوط رژیم، میتوان این کشور را ترک کرد. اما سقوط نکردن آنی دولت٬ یک معیار ضعیف برای اعلام پیروزی است، نه بهتر از اعلام پیروزی ای که جورج بوش زیر شعار "ماموریت انجام شد" پس از حمله اولیه به عراق انجام داد.

من نمی گویم که ایالات متحده باید تعهدات بی حساب و کتاب و بی پایان به یک کشور پس از جنگ داشته باشد. اما پس از آن که سطح خشونت ها پایین آمد، تعهدات بیشتری لازم می شود که صلح و ثبات را تبدیل به "هنجار نو" کند و حکومت داری خوب را نهادینه سازد.

عراق نمونه ای خوب شکست راهبرد امریکا است. این استدلال بی شعوری است که کاخ سفید اجازه نیافت تا شماری از نیروی های امریکایی را در عراق جا بگذارد . واقعیت این است که کاخ سفید نمی خواست نیروهای امریکا درعراق باقی بمانند. این هم روشن است که خروج امریکا خلاء ای را به وجود آورد که مشتاقانه توسط افراد بازخیزگر القاعده پر شد. امروز عراق٬ به تناسب زمان ورود اوباما به کاخ سفید٬ سطح بسیار بالاتر خشونت را تجربه میکند.

چشم انداز افغانستان ترسناکتر است. تاثیر و شمار نیروهای اضافی ای را که اوباما به افغانستان فرستاد به اندازه نیروهای اضافی که بوش به عراق فرستاد نبود. طالبان هنوز هم در پاکستان پناهگاه دارند؛ شبکه حقانی همچنان نیرومند است و القاعده در کمین نشسته است. بازارمواد مخدر که هیزم آتش جنگ است هم گرم است. این ها چالش های دلهره آوری برای مردم افغانستان می باشند.

در حالی که اوباما از اتمام کار در افغانستان حرف میزند، بسیاری از دولت مردان امریکا طرفدار "گزینه صفر" استند. اما روشن نیست که حضور کوچک نیروهای چند ملیتی برای نگهداری از پیشرفت های به سختی به دست آمده کافی خواهد بود یا خیر.

ایالات متحده برای از بین بردن نیروهای تروریستی که هزاران نفر از مردم امریکا را کشته بودند و تهدید به کشتن شمار زیاد دیگر کرده بودند در عراق و افغانستان به جنگ رفت. هدف اصلی آوردن آزادی و عدالت به این سرزمین ها نبود، اما امریکا همیشه ترجیح میدهد از میان غبار جنگ خود راهی برای آزادی و رفاه بیابد.

متاسفانه در مورد افغانستان، به نظر می رسد اوباما یک بار دیگر آماده است تا طعم شکست را در یک قدمی پیروزی بچشد، درست مانندعراق. دولت های آینده مجبور اند با عواقب این تصمیم ها - احتمالا با هزینه های بیشتر - مقابله کنند. "عقب نشینی یکجانبه پیروزی نیست".