حقایق پشت پردۀ تمدن باستانی چین قدیم

« من انسانی را که به نادانی اش اقرار دارد به تاریک اندیشی متهم نمی کنم، بلکه کسی را متهم می کنم که آگاهی اش حتی در حد درک نادانی اش توسعه نیافته است. » ( کارل گوستاویونگ )
چندی قبل در سایت وزین " کابل پرس " میناتور های زیبا و ظریفی از جانب مسئول آن آقای میرهزار نشرشد. این عمل، عکس العمل های در قبال آورد و عدۀ بلادرنگ طی پیام های خویش حکم به چینائی بودن میناتور های نشر شده، صادر کردند. یکی از آن ها پارا فراتر گذاشته، با گستاخی تمام نوشت که این میناتور ها به اتراک ربطی ندارد. معلوم نشد که این آدم ها بر پایۀ کدام دانش تخصصی و حرفوی خویش حکم به چینائی بودن آن ها صادر کردند؟ بنده های خالی الذهن خدا با این ادعا های عناد آمیز و بی بنیاد شان ثابت ساختند که مذکوران نه با کلمات دلیل، برهان و مفاهیم مشابه آن آشنائی داشتند و نه هم به هنر میناتور ی و از روی پیام های شان می توان گفت که پیام گذاران مستغرق در تعصب و تنفر فقط شنیدند که یکی از تمدن های قدیم جهان باستان از سرزمین چین برخاسته است ولی بیشتر ازاین چیزی در چنته های خود نداشتند که با خوانندگان پیام های شان در میان گذارند. البته بر هیچ کس پوشیده نیست که تمدن چین قدیم یکی از چند تمدن معدود جهان باستان می باشد اما در زمان شکل گیری و پیدایش و حتی در زمان اوج و شگوفائی تمدنی که امروز به نام " تمدن چین " مشهور ساخته شده، کشوری به نام " چین " وجود خارجی نداشت. این کشور زمانی تاسیس شد که از اوج و اعتلای تمدن چین بیشتر از هزار سال می گذشت. قبل از آن، سرزمین کنونی چین متشکل بود از فرهنگ های قابل ملاحظه و مستقل از هم متعلق به اقوام مختلف از آن جمله تورکان.( تفصیل آن سطوری بعد خواهد آمد. ) همان طوریکه امروز میناتور های تورکان چینائی پنداشته می شود و چینائی ها هم مثل برخی کشور های همسایه مال متعلق به تورکان را به نام خود در جهان معرفی کرده اند که و یک نمونۀ آن همین ارابه است که در نتیجۀ حفریات از مقابر برآمده است.این هم تصویری از ارابه هایی است که بعدا به تقلید از ارابۀ بدست آمده تورکان از حفریات، ساخته شده است.

»Recent excavations have brought to light burials in which up to eighteen chariots with two or four horses were found together with the owners of the chariots. The cart is not a Chinese invention but came from the north, possibly from Turkish peoples. « (Wolfram Eberhard, History of China, P.40 )
ترجمه: « در نتیجۀ آخرین حفاری ها مقابری کشف شد که هجده ارابه با دو یا چهار اسب که یکجا با صاحبان شان دفن شده بودند. ارابه یافت شده اختراع چینی ها نیست، از شمال [ چین ] آمده احتمالاً متعلق به مردم تورک بوده باشند. »
این هم چند نمونه از میناتور های چینائی:

https://www.google.chineseminitures
در مورد تقلبات، جعل کاری ها، افتراآت و شرارت های مورخان چینائی مطالب داریم که ادامه خواهد آمد، واما قبل از آن ذکر این نکته را لازم می دانم که طرح ادعا های پوچ و بی اساس و بذل و بخشش از جیب دیگران نه به این آقایان بی نام و نشان و از خود راضی، محدود است و نه هم اولین بار شنیده می شود و نه هم آخرین آن خواهد بود. دقت کنید به دو نمونه از اظهار نظر های خصومت آمیزی مورخین معروف کشور که با واقعیت ها هزاران فرسخ فاصله دارد.
« اما احفاد تیمور که دل باختۀ تمدن و فرهنگ محلی بودند پس از مرگ او در سال 1404 میلادی، به تلافی مافات برخاستند و شهر های این سامان را سر از نو آباد نموده با حمایت از دبستان هنری جدیدی که از آمیزش هنر های محلی با هنر چینی پدیدار شده بود، در ایجاد یک رنسانس واقعی اما کوتاه مدت در خراسان و ماوراءالنهر کمک کردند. » ( صفحه 43 افغانستان در پنج قرن اخیر، فرهنگ )
« اما قبایل بدوی ترک که در ماوراءالنهر و افغانستان و ایران سرازیر شدند – نیز به تدریج تحت تاثیر تمدن این کشور ها واقع شده... تمدن و فرهنگ و زبان این کشور ها را قبول و در نتیجه در ملیت آن ها تمثل کردند. » ( صفحه 57 جلد اول افغانستان در مسیر تاریخ، غبار )
این نوشته ها افسانۀ بیش نیست نه منبع دارد و نه هم محققانه است. عناد و تعصب شدید نویسنده های آن را را نشان می دهد.
" احفاد تیمور " و تورکان دیگر از " دیدگاه " مورخان موصوف به کلی از تمدن و فرهنگ بیگانه بودند و به محض تماس و مشاهدۀ " تمدن و فرهنگ محلی " جاذب و دلربا و محیرالعقول! این سرزمینی که امروز ( افغانستان ) می نامند، د ل از دلخانۀ شان می برآیند و عاشق و شیفتۀ آن می گردند. تمدن و فرهنگی که نه آثاری از آن به جا مانده و نه هم صاحبان و سازندگان آن معلوم است و نه هم گواه دانشمندی را سراغ داریم که تحقیقات صحیح و دور از حب و بغض وی همچو ادعا را تائید و تصدیق نماید. آدم با خواندن نوشته های ازاین قبیل شاخ می کشد، صفحات کتاب ها از ادعا های مبنی بر موجودیت " تمدن و فرهنگ محلی " و تحلیل مهاجمین به این فرهنگ و تمدن ها پر است ولی نشان و آثاری از آن به چشم نمی خورد مگر به ابتکار و همت دلباختگان بی تمدن؟! فرهنگ های محلی بناء های برپا می شود که امروز در قطار هشت اعجوبۀ جهان محسوب می گردد.
« اگر زمانه عقل و هوش می داشت، آنچه را پیش از تاج محل بنا شده بود نابود می کرد و، برای تسلای دل آدمی، تنها این نشان گرانمایه اصالت انسانی را برجای می گذاشت. » ( ویل دورانت، تاریخ تمدن، ج.1 بخش هند )
همان طوریکه می خوانیم و می شنویم به هر آثار فرهنگی متعلق به تورکان، تاپۀ چینی، ایرانی و هندی می زنند. اما در مورد " تاج محل " و دیگر بنا های تاریخی دیر کردند و نتوانستند چنین کاری بکنند و به مغولان بخشیدند هرچند که به آن ها نیز روا داری ندارند و در هیچ نوشتۀ شان ملاحظه نگردیده که مغولان " متمدن " خطاب شده باشند. با خواندن قول خود بابر بنیاد گذار امپراطوری تورکان هند بازهم به سخاوت افراطی خود ادامه دهند و امپراطوری تورکان را، امپراطوری مغول قلمداد نمایند در اصل این مردم با حقیقت مشکل و عناد دارند. نوشتۀ زیر را بخوانید که از صفحه 8 متن انگلیسی کتاب " بابر نامه " استخراج شده است، موصوف چگونه خودرا معرفی می نماید. هیچ کدام از اشخاص مورد اشارۀ وی مغول نیستند.
.
ظهیرالدین محمد بابر بنیاد گذار امپراطوری تیموریان هند بن عمر شیخ میرزا [ تورک ] - بن سلطان ابوسعید میرزا [ تورک ]- بن سلطان محمد میرزا [ تورک ] - بن میران شاه میرزا [ تورک ]- بن تیمور بیگ یا امیر تیمور [ تورک ] بن تورغای ( استخراج از صفحه 8 متن انگلیسی بابر نامه )
« ما میدانیم که او [ تیمور] فرزند امیر تورغای رئیس شعبۀ گورگان برلاس یک طایفۀ اصیل و نجیب ترک و پسر برادر حاجی برلاس بوده است. » ( سرپرسی سایکس، تاریخ
ایران، جلد دوم، ص. 169) « مورخین اورا از احفاد یکی از همکاران و همراهان چنگیز می دانند و بعضی از آن ها حتی اورا به خاندان چنگیز خان منسوب می نماید ولی در حقیقت تیمور اصلاً و ابداً مغول نبوده و عنصری است ترک. »(ر. گروسه تاریخ امپراطوری صحرانوردان، ص. 668 )

در فوق ملاحظه نمودید که " احفاد تیمور دلباختۀ فرهنگ و تمدن محلی بودند " حالا به سراغ شاهدی دیگری می رویم که مشاهدات و چشم دید های شخصی خویش را در بارۀ فرهنگ و تمدن تیموریان چنین توصیف می کند:
« سلسلۀ تیمور که تقریباً یک قرن و نیم دوام کرد در میان آن افراد زیادی هستند که مربی و سر پرست علم و هنر بودند. درمشرق زمین نفوذ تیمور خیلی زیاد است و ما از جمله صنعت نقاشی را که مورد علاقه و دوست داشتنی است مدیون این مرد می باشیم. از حیث کتاب دوستی و ایجاد کتب کسی بالاتر از آن ها نیست و حتی معروف ترین فرهنگ خواهان اروپا با فرهنگ خواهان سلسلۀ او نمی تواند رقابت و همسری نمایند. بر اثر حمایت و تشویق او بود که زیبا ترین نقاشی ها، کتاب ها، قالی ها، اسلحه و آلات حرب و دیگر چیز های صنعتی ایجاد گردید. تربیت و تهذیب و خدمات شایان این امیران و شاهزادگان به اقسام و دانش هنر روشن ترین و هوشمند ترین مردان عصر را به خود جلب می کند و در نظر آن ها به خصوص نگارنده که افتخارات مسافرت در آسیای مرکزی را دارا می باشد نام سمرقند و بخارا خاطرات شیرین و محو نا شدنی ازین سلسلۀ مفتخم و معظم بر می انگیزد و مشاهدۀ عمارات با شکوه آن ها با اینکه در حال خرابی و فرو ریختن است فوق العاده ما را به حیرت انداخته بی اختیار زبان به تحسین و آفرین می گشایم. » ( صص. 204-205 جلد دوم تاریخ ایران، سرپرسی سایکس )

«... صنعت نقاشی را که مورد علاقۀ دوست داشتنی است مدیون این مرد می باشیم. » امیدوارم این نوشتۀ مورخ انگلیسی که سال های طولانی عمر خویش را در آسیای میانه و ایران سپری نموده است، اذهان تاریک شکاکان و منکران را که متکی بر پندار واهی خویش اصرار دارند، هنر و میناتور های تورکی را چینائی جلوه کنند، کمی روشن کرده باشد.
« باری، به لحاظ صداقت تاریخی باید این نکته را پذیرفت که نخستین دخالت ترکان در تاریخ سبب شگوپایی تحسین بر انگیز هنر شد و حتی هنر چینی را از بیخ و بن تازه و احیا کرد. »
این حرف کسی است که در هر صفحۀ از کتابش که از فرهنگ و تمدن تورکان ذکر میکند، بلا فاصله آن را به چین، هند و ایران نسبت میدهد. دراینجا هم کوشیده منشاء این هنر را به چینی ها نسبت دهد. اما حین تحریر این جمله « حتی هنر چینی را از بیخ و بن تازه و احیا کرد. " از خود نپرسیده که مردم چین با این نفوس بزرگ، تمدن پیشرفته و بنابر قول دیدرو فیلسوف مشهور فرانسوی دارای " خرد و هوش برتر از دیگر اقوام آسیائی " چرا سهل انگاری و غفلت کردند و گذاشتند که هنر شان تا " بیخ و بن " سقوط کند؟ سوال دیگر اینکه، مورخان مغرض چینی، تورکان را در جهان، صحرانورد معرفی کرده اند، چگونه این صحرانوردان بدون داشتن تجارب قبلی هنری موفق به احیای مجدد هنر چینی گردیده اند، نشود که همین تورکان اساس گذاران نخستین هنر چینی باشند؟ توضیحات دانشمندان باستان شناسی چون ( ت . ژ . تارن "T . J . Tarn سویدنی ، سواجی اومه هارا Sueji Umehara جاپانی و کارلگرن Karlgren فنلندی ) در بارۀ تاثیرعظیم و فوق العادۀ هنر تورکان بر هنر چینیان در صفحه 64 کتاب " امپراطوری صحرا ها " تالیف رنه گروسه انعکاس یافته قابل ملاحظه می باشد.

« باید گفت با تشویقی که این تورکان از هنرمندان به عمل می آوردند و اعتقاد شان به کیش بودایی، مجسمه ها و نقوش برجستۀ غار های یون کانگ از سال ( 453 ) و لونگ من به وجود آمدند و این ها بزرگترین شاهکار های هنر مذهبی هستند که در چین پدید آمدند و ضمناً از بزرگترین آثار مذهبی هستند که بشر آفریده است. » ( صفحه 56 چهرۀ آسیا، رنه گروسه، ترجمه غلام علی سیار )
همین مورخ در صفحه 57 " امپراطوری صحرانوردان " در بارۀ تقلید چینی ها که چگونه شلوار تورکان را نسبت به لباس طویل و فراخ خودشان ترجیح میدهند، و نیز از تقلید و اقتباس کلاه تورکان به واسطۀ سواره نظام چینی یاد آوره شده است. اینجاست آقای رنه گروسه با توضیح و انعکاس این واقعیت ها در کتاب خود حرف های ضد تورکی خودرا تلافی و تا اندازۀ وجدان خودرا آسوده ساخته است.
پروفیسور دکتور جواد هیئت دانشمند برجستۀ ایران در کتاب خویش " سیری در تاریخ و لهجه های ترکی " نوشته است: « مستشرق مشهور المانی، فون لو کوک (Von Le Coq ) بعد از سال ها تحقیق در ترکستان شرقی، اطلس رنگی زیبائی از آثار تمدن ترکان اویغور تهیه کرده و در کتاب اطلس مصور در بارۀ هنر و تمدن آسیای میانه می نویسد که نمونۀ لباس های اروپائی در قرون وسطی و قرن های بعدی در ترکستان موجود بوده و از آنجا لباس های حاضر از جادۀ ابریشم به اروپا آورده شده است.
پروفیسور مونتاندون Mont Andon استاد قوم شناسی پاریس و مولف کتاب قوم شناسی فرهنگی ... معتقد است که کت و شلوار از ترکان آسیای مرکزی به چین و اروپا رسیده ( با حملۀ آتیلا ) و کلاه قالپاق یا بورک، و همچنین چکمه به وسیلۀ ترکان به ایران آمده است. » ( صفحه 48 )

حقایق چند در مورد تمدن قدیم چین: از برکت بررسی ها و تحقیقات عمیق و همه جانبۀ که دانشمندان حوزه های مختلف علوم ( مردم شناسی، قوم شناسی، باستان شناسی و جامعه شناسی ) در سرزمین چین انجام داده اسرار زیادی که سال ها عمداً و قصداً مخفی نگاه داشته بودند، افشاء گردیده است. نتائج و کشفیات کاوش ها و بررسی ها در کتاب " تاریخ چین " تالیف ولفرام ابرهارد چین شناس برجستۀ آلمانی انعکاس یافته است که مشروحاتی که در زیر آمده مرتبط به تاریخ تورکان است و از نظر من کاملاً جدید بود. همین مطالب از مقدمه و فصل اول کتاب متذکره برای ترجمه انتخاب و گلچین گردیده است.

پروفیسور ولفرام ابرهارد مقدمۀ " تاریخ چین " را با این پرسش آغاز می کند، در مورد تاریخ چین قدیم آثار و تالیفات بی حساب موجود است، آیا هنوز لزوم تالیف کتاب دیگری دراین باره احساس می گردد؟ مولف یکی از دلایل خویش را چنین توضیح داده است:

« موقع فرا رسیده اقتضا می کند که هر چیز باید از نو شروع شود، زیرا نویسندگان یکی پس از دیگری، به طور مستمر و مستدام اذهان و افکار عامه را از اراجیف و افسانه های خیالی [ در مورد تاریخ چین ] انباشته اند و اکنون بر ما است که به تطهیر و تمیز آن ها بپردازیم. » ( مقدمۀ تاریخ چین، صفحه 15)
ابرهارد در مورد محتوی کتاب خویش چنین ارقام داشته است:

« آنچه که دراین کتاب راجع به تاریخ چین آمده است بر مبناء اسناد و مدارک اصلی قدیمی چینی، نتایج حفریات به عمل آمده و تحقیقات اخیر دانشمندان چینائی، جاپانی و غربی به شمول تحقیقات و بررسی های خودم قرار دارد. » ( ص. 18 همان کتاب )
پروفیسر ولفرام ابرهارد ( 1909 – 1989 ) 30 جلد کتاب و 185 مقاله و شورت نوت های در لسان های چینی، تورکی، انگلیسی و آلمانی نوشته است. در دو یونیورسیتی پکن و یونیورسیتی های انقره و بارکلی-کلیفورنیا نیز به عنوان پروفیسور اجرای وظیفه نموده است. آثار و تالیفات وی در بارۀ تاریخ چین و تاریخ تورکان ماخذ و مورد استفادۀ خاورشناسان و موسسات علمی خاور شناسی می باشند. مورخ دانشمند و چین شناس و تورکلوگ نامی جهان در حقیقت احتیاج به معرفی ما ندارد و این مختصر هم به دلیلی آمد که ممکن است عدۀ بنابر نبود امکانات و عدم دسترسی به لسان های خارجی به نام این دانشمند والامقام آشنائی نداشته باشد. پروفیسور ابرهارد، در مورد " تمدن چین " که به محض بحث از آن تصویر فرد چینی بر ذهن ما مجسم میشد، چنین توضیح داده است:

« این ادعا که، تمدن عالی چین به طور کلی محصول زحمات و ذکاوت خود " نژاد چین " است، مانند تئوری دیگری که مدعی است، تمدن شرق دور را مهاجرین غربی با خود از غرب ( اروپا ) آورده اند، سست بنیاد و غیر قابل پذیرش می باشد.» ( ص. 16متن انگلیسی تاریخ چین، و. ا )
مورخان چینی و به تبع آن ها خاور شناسان عقده مند و مغرض غربی یکجا با شاگردان شرقی خود از حرفۀ تاریخ نویسی که شرایط آن صداقت، انصاف، بیطرفی، و تواضع و فروتنی است، استفادۀ ناجایز نموده و هزاران صفحه را به مقصد تحریف و جعل تاریخ تورکان سیاه کرده اند. برای حقیر نشان دادن و بدنام ساختن تورکان از هیچ اتهام و افترا، اکاذیب و اراجیف دریغ نکردند.

برتراند راسل فیلسوف نامدار و ریاضی دان مشهور انگلستان، مورخان برجستۀ را که مضر و شریر اند با لحن تند چنین انتقاد می نماید:

« بسیاری از تاریخ نویسان برجسته بیش از خیر شر رسانده اند، زیرا که امور واقع را از دریچۀ تعصبات خود شان مورد بررسی قرار داده اند. »

یکی از شرارت ها و رذالت های مورخان مامور بالاخره آفتابی شد و در شرح ذیل انعکاس یافته است
« شناخت و معرفت کنونی ما از چین و همسایگان اش مانند تورکان، مغولان، تبتی ها، تانگوزی ها و تای ها ، تنها محدود و متکی به نوشته های چینایی ها نیست که پیوسته همسایگان خویش را " بربر ها " خطاب می کنند. بر اساس اطلاعات و معلومات تازۀ ما در مورد چین، این کشور از طلیعۀ تاریخ بدین سو، مناسبات و مراودات نزدیک با همسایگان خویش داشته و در عرصه های مختلف بسیار زیاد مدیون یکدیگر بوده است. چین نه تمدن بسیار عالی داشته و نه هم از جانب " بربر ها " احاطه شده، مطالعات و بررسی های اخیر صریحاً نشان می دهد که همسایگان چین، از تمدن پیشرفتۀ هم سطح تمدن چین ولی متفاوت از آن برخوردار بوده است..» ( صص. 16-17، تاریخ چین)
بنابر نوشتۀ چین شناس نامی آلمان « در سال 2500 قبل از میلاد قلمروی به نام چین وجود نداشت و دراین سرزمین فرهنگ های عمده و قابل توجۀ محلی وجود داشتند که هر کدام آن ها مستقل و جدا از دیگری سیر تکاملی خودرا می پیمودند. مهمترین آن ها عبارت اند از فرهنگ شمال شرق، فرهنگ شمال، فرهنگ جنوب ( که خود از سه فرهنگ متشکل می باشد) فرهنگ غرب دور و شمال غرب، و فرهنگ غرب می باشند آگاهی از سیر پیشرفت و توسعۀ کلی بعدی شرق دور، به شناخت عمیق فرهنگ های متذکره منوط و مربوط می باشد. »

در ردیف هشت فرهنگ عمدۀ یاد شده، فرهنگی به اسم " فرهنگ چینی " به ملاحظه نمی رسد.

از میان فرهنگ های هشت گانۀ فوق الذکر، فرهنگ غرب دور و شمال غرب به اجداد و اسلاف طایفۀ از تورکان متعلق می باشد که در آن زمان ساکنین ایالات کنونی قان- سو و شن - سی چین امروزی بوده اند، بر گزیده شد.
« مردم این فرهنگ در ابتدای مرحله شکارچی بودند و سپس به مرحلۀ گام گذاشتند که شالودۀ زندگی شان بر اقتصاد مختلط دامداری و زراعت ابتدایی ( گندم و ارزن کشت می کردند. ) مبتنی بوده است. آخرین حیوان بزرگی را که این گروپ اهلی نمودند، اسب بود و اسب حیوان مخصوص آن ها بوده است. اهلی شدن این حیوان در شرق دور معلوم نیست. صاحبان این فرهنگ که به احتمال قوی اجداد و اسلاف تورکان بوده و به نظر می رسد که ایشان در 2500 قبل از میلاد [ یعنی 4500 سال قبل از امروز ] حتی پیشتر از آن دارای اسب بودند و اسب وسیلۀ " تجملی " و حیوان با ارزش آن ها بود که پرورش آن توجه و مراقبت خاصی را می طلبید. اظهار نظر در مورد اینکه، آیا ایالات قان- سو و شن – سی، سرزمین اصلی تورکان بوده و یا خیر مشکل است ولی می توان گفت که این مناطق سرحدی تحت تصرف و سیطرۀ تورکان قرار داشتند.» ( ص. 26 ) در قسمت بعدی نگاهی داریم به چگونگی شکل گیری " تمدن چین " و نقش عمدۀ فرهنگ های اقوام غیرچینائی در پیدایش تمدن مذکور. ادامه دارد.