عزیز رویش و فریب هزاره ها با طرح حل معضل کوچی ها

اندیشه های متعصبانه ناشی از تفکر برتری جویی قبیلوی و آمیخته با فرهنگ و سنت ناپسند کوچیگری اشرف غنی احمدزی نامزد انتخابات ریاست جمهوری سال آینده، تبدیل به یکی از شدید ترین نقاط ضعف وی گردیده و بدترین ضربه حیثیتی را به ایشان وارد نموده است. به همین لحاظ او و حلقه اطرافیانش درین اواخر به شدت به دست و پا زدن افتاده اند تا راهی برای جبران این ضربه کشنده بیابند و اندکی این شکاف عمیق را پرنمایند. واضح است که این نقیصه سنگین، بیشتر از همه هزاره ها را از وی متنفر ساخته است، زیرا تمام بحران آفرینی های کوچی های وحشی، در سرزمین هزارستان صورت گرفته است و بدترین ضربات فراموش نشدنی را هزاره ها ازین ناحیه متحمل شده اند. اینک او به هزاره های تیمش که همانا وابستگان به جناب خلیلی معاون فعلی رئیس جمهور هستند، وظیفه سپرده است تا به هرطریق ممکن راه حلی را برای توجیه افکار عمومی هزاره ها در مورد کوچی گری و آینده آن در حکومت اشرف غنی دریابند. بنابرین پس از رایزنی های دقیق، عزیز رویش را که میتواند با کلمات بخوبی بازی نماید مامور این کار ساختند. جناب عزیز رویش هم در همکاری با جمهوری سکوت که این روز ها به شدت در تامین منافع تیم اشرف غنی کمر بسته و افشار را قرآن برسرنیزه انتخابات افغانستان ساخته است، مصاحبه ای را ترتیب داده و به نشر سپرده اند تا هزاره ها را بدین روش اقناع نمایند.

درین مصاحبه عزیز رویش بسیار زیرکانه کوشش نموده است از طرحی جامع و کارساز در راستای حل مشکل هزاره ها با کوچی ها سخن بگوید و آن را حل شده بپندارد، او همچنان کوشیده است تا به همگان بفماند که او طرف اصلی مذاکره با اشرف غنی بوده و توانسته است با استدلال های زیاد این طرح را با کوچی ها و اشرف غنی به تفاهم برساند. وی نیز به گونه ضمنی میخواهد بیان کند که آگاهانه و با هدف حل مشکل کوچی ها به اشرف غنی پیوسته است.

درین مصاحبه عزیز رویش مسئله دیگری را هم میخواهد از خود سند بگذارد و آن اینکه در آینده میتواند مدعی شود که طرح حل معضل کوچی ها از او بوده و خلیلی درآن نقشی نداشته است تا توانسته باشد ضربه به خلیلی هم وارد آورده و اعتباری برای خودش دست و پاکند، به این بحث نمیپردازیم که خارج از موضوع این نوشتار است.

از بخش های دیگر این مصاحبه سازماندهی شده که بگذریم، وقتی کار به جایی میرسد که سوال کننده در خصوص ضمانت اجرای این توافقنامه می پرسد، آنگاه است که منطق عزیز رویش می لنگد و سعی می کند تا با بازی با کلمات آن را به شکلی بپیچد. او ضمن اینکه به صراحت از عدم موجودیت ضمانت اجرایی این طرح سخن میگوید، مردم را بعنوان ضمانت اول در اجرا و تطبیق آن به معرفی میگیرد. این موضوع دو پیام را میرساند؛ از یک سو عزیز رویش مسئولیت اجرای آن را بعهده مردم گذاشته است تا در آینده اگر این کوچی ها به قول شان وفا نکردند که یقینا وفا نمیکنند، مردم را مقصر بپندارد و از سوی دیگر خود را پیش از پیش تبرئه کرده باشد. واضح است که در گذشته نیز در هنگام وقوع فاجعه حمله وحشیانه کوچی ها به هزارستان، مردم با دستان خالی و بدون حتی حمایت سیاسی آنانی که یک دهه به نمایندگی این مردم در قدرت بودند کاری از پیش نبردند.

همچنان آقای رویش درین مصاحبه از تشکیل یک کمیسیون در زیر مجموعه ریاست جمهوری بمنظور تطبیق این توافقنامه و یا طرح، خبر داده است و اعضای آن را متشکل از شخصیت های بی طرف و ذینفوذ دانسته است. باید گفت که در گذشته نیز کمیسیون های مختلفی تشکیل شدند و ظاهرا بی طرف و ذینفوذ هم بودند ولی چرا قادربه حل این معضل ریشه دار نشدند؟

جناب رویش مدت زمان عملی شدن این طرح و یا توافقنامه را سه الی چهار سال اعلام کرده اند و گفته اند درین مدت خساراتی که به هردو جانب وارد میشود از صندوق ویژه ای که با بودجه معین ایجاد میشود پرداخته خواهد شد. اما جناب ایشان به این فکر نکرده اند که درمدت سه یا چهار سال دوره ریاست جمهوری اشرف غنی اگر برنده شود که احتمال آن ضعیف هست، به پایان خویش نزدیک میشود و هیچ کاری هم صورت نگرفته است و این بهانه خوبیست برای این که از وعده به توافقات سرباز زنند. چرا این طرح در سال اول دوره ریاست جمهوری عملی و تطبیق نمیشود؟ دلایل زیادی میتواند وجود داشته باشد از جمله:

1- چهارسال دیگر نیز کوچی ها با تمام امکانات و تسلیحات پیشرفته شان فرصت دارند به هزارستان هجوم بیاورند و تمام داشته های مردم را غارت و دهها نفر را قربانی سازند.
2- بودجه پرداخت خسارت به کوچی ها در دولت رسمیت یافته و بیشتر از آنچه قبلا به شکل غیر رسمی دریافت میکردند این بار باتوجیه مقامات عالی رتبه دولتی د و به شکل رسمی دریافت نمایند.
3- زمینه برای تداوم کوچی گری و طرح ریزی برای تامین و تضمین آینده کوچی ها فراهم گردد.
4- هزاره ها چهارسال دیگر متحمل خسارات و قربانی های فراوان شوند و از پیشرفت بازمانند.

جناب رویش در بخش دیگری از گفته هایش از ممنوعیت کوچ کوچی ها به مناطق هزارستان یاد میکند، غافل از آن که گفته هایش به شدت متناقض هست، زیرا وقتی ورود کوچی ها به هزارستان ممنوع قرارداده شود چه نیازی به ایجاد صندوق ویژه و بودجه معین وجود دارد؟ این تناقض میرساند که ورود کوچی ها به هزارستان حتمی و اجتناب ناپذیراست و آنهم با پشتوانه صندوق مالی ویژه با حمایت همه جانبه حکومت اشرف غنی.

عزیز رویش کوشیده است تا معضل کوچی ها را مشکلی دارای حیثیت حقوقی بیان کند و آن را مبرا از صبغه هویتی و حیثیتی بداند، در حالیکه خود ایشان و همگی به خوبی میدانند و اصلا قابل انکار نیست که کوچی گری با آن که در اصل موضوع اجتماعی بوده است ولی در طول تاریخ از آن استفاده سیاسی صورت گرفته و تبدیل به حربه بسیار قدرتمند در دستان افراطیون پشتونیزم و برتری جویان قومی و انحصار گران قومی همچون اشرف غنی و اسماعیل یون و .... شده است. بناءً با افکار تندروانه و افراطی پشتونیزم قومی اشرف غنی احمدزی چگونه کنار می آید؟ آیا اشرف غنی و همقطاران و هم اندیشان وی حاضرند تا منافع غیرمشروع قومی خویش را کنار گذاشته و به معضل کوچی ها حیثیت حقوقی و اجتماعی بدهند؟

سوال دیگری در خصوص لغو فرامینی شده است که کوچی ها با استناد به آن هزارستان را سرزمین شخصی شان میدانند، اما آقای رویش با آنکه دوبار تکرار شده است، نتوانسته است به آن پاسخی ارائه کند و از موضوع اصلی طفره رفته است، زیرا کوچی ها لغو فرامین را نپذیرفته اند و او نمیتواند این مسئله را بیان کند،‌ زیرا تمام طرح را زیر سوال می برد.

در نتیجه میتوان گفت که این توافقنامه از همین حالا باناکامی مطلق روبروست و نمیتواند متضمن حل معضل ریشه دار و تاریخی هزاره ها باشد و بدین اساس نمیتواند رای هزاره ها را برای به قدرت رساندن اشرف غنی جلب کند.