انتخابات، هنوز هم ابهام در صف بندی‌های اصلی

مدت‌هاست بازار گفتگو در مورد انتخابات داغ است و هر کسی به نوبه خودش چیزی در رابطه با آن نوشته است. حقیقتن هم انتخابات مساله ی مهم و حیاتی ست که تب بازار بحث و گفتگو را به صورت معجزه آسای بالا می‌برد. البته باید هم بالا یبرد چون قرار است سرنوشت پنج سال بعد از انتخابات را رقم بزند و این فرصت در مدت پنج سال تکرار ناشدنی است. مناظره و مجادله افراد روی مساله انتخابات اما امسال هنوز یک لنگه دارد و همراه با اما و اگر‌های بسیار است. از یک طرف بحث امضای موافقت نامه امنیتی با واشنگتن و تاثیر آن روی انتخابات بحث‌های مطول انتخابات را به خودش اختصاص داده و از طرف دیگر مشخص نشدن کاندید مورد حمایت حکومت یا تیم حاکم، برای مردم شک و تردید‌های را به میان آورده است. این مساله مشتری خوبی در بازار مباحثات دارد.
مسلم است در هر جای یا هر کشوری تیم حاکم اصلی ترین رقیب برای تصاحب قدرت سیاسی ست و افغانستان نیز متاثر از همین مساله می باشد. پیروزی کرزی در انتخابات قبلی، نشان از عملی شدن این فورمول در کشور است. حالا که عمر حکومت کرزی به شماره افتاده و باید کرسی ریاست را به کسی دیگری واگذارد، کاندیدای مورد حمایت تیم حاکم در پشت پرده می باشد و کسی نمی‌داند این شخص که است. گرچه باری کرزی به صورت غیر مستقیم از زلمی رسول به حیث کاندیدای مطرح ریاست جمهوری یاد آوری کرده بود، اما سپس کاندیداتوری اشرف غنی احمدزی و عبدالقیوم کرزی از نزدیکان تیم کرزی، خط بطلان روی این ادعا کشید. طرف دیگر این مبارزه مشخص است،‌ داکتر عبدالله عبداله " کاندیدای مطرح پشتون تبار، ولی عمل گرا برای تاجکان. عبدالله تجربه‌ی رقابت شدید با تیم حاکم را در دور قبلی دارا است و خودش در مصاحبه‌ای با روزنامه ماندگار گفته بود که در انتخابات قبلی یک رقیب قوی در مقابل اش بوده است. این حرف می تواند به این مفهوم باشد که در این دور انتخابات رقیب قوی در مقابلش احساس نمی‌کند و پیروزی خودش را حتمی می‌داند. گرچه این گونه سخن راندن و ضعیف خواندن دیگران در رقابت‌ها چیزی معمول است، اما با کمی دقت به ژرف بیانات عبدالله پی می‌بریم. کاندیدان که در لیست نهایی نام شان آمده اند به شمول عبدالله از قوم پشتون می باشند.
اما عبدالله
این فرد پشتون کسی است که سالهای درازی را در کنار احمد شاه مسعود بوده و یاری غاری و با وفای او محسوب می‌شد. فعالیت عبدالله در کنار مسعود کم کم او را در حلقه‌ی رهبری تاجکان آورد و از این بابت او بیش‌تر از اینکه به حیث یک پشتون مطرح باشد، به عنوان یک تاجک قلمداد می‌شود. چنین صحبت کردن عبدالله، شاید حکایت از سردرگمی پشتون‌ها داشته باشد. از سایر کاندیدان که بگذریم و به اشرف‌غنی احمدزی و زلمی رسول بنگریم، همان سردرگمی واضح را می‌توان برای انتخاب این دو چهره مشاهده و تجربه کرد.
اشرف‌غنی با تکیه بر جنرال دوستم و سرور دانش پای به میدان نهاد،‌ گرچه اشرف غنی این لطف را که وزنه‌ ای چون دوستم را در کنارش داشته باشد، مدیون سیاست غلط محقق و فرصت طلبی خلیلی، از چهره‌های مطرح هزاره است،‌ اما انتخاب دوستم به حیث معاون اول، انتقادات پشتون‌هایی را که دوستم را از عینک دیگر می‌بینند به همراه داشت. این شک و تردید پشتون‌ها زمانی واقعیت پیدا کرد که جنرال از مردم معذرت خواست. به هر صورت، اشرف غنی به حیث کاندیدای مورد حمایت ارگ معرفی نشده است و از طرفی حمایت خیلی از پشتون‌های مخالف دوستم را با خود ندارد. اینکه رأی بیرون شده از صندوق اشرف غنی به کدام تیم می‌رود خود معمای لاینحل است. زلمی رسول کسی است که چشم به راه این رأی است. زلمی رسول با تلاش‌های منحصر به خودش توانست حمایت بعضی از یاران اشرف غنی را از او بر دارد و به نفع خودش برگ برنده‌ای بسازد. جعفر مهدوی کسی که در اوایل مباحث انتخاباتی با هزار حرف و حدیث و با افتخار از متفکر معلوم الحال حمایت اش را اعلان کرده بود،‌ این اواخر نظر به دلایلی از تیم اشرف غنی برید و این بار به تیم زلمی رسول پیوست. مهدوی انسانی تحصیل کرده و نسبتن آگاه و در بین جوانان هزاره از موقعیت خوبی برخوردار است. بریدن او از اشرف غنی این شک و تردید را به میان آورده که شاید کاندیدای مورد حمایت ارگ، زلمی رسول باشد و مهدوی نظر به همین دلیل از رسول حمایت کرده باشد.

دو طرف رقابت در انتخابات هنوز مشخص نشده است. گاهی زلمی رسول به حیث طرف عبدالله خود نمایی می‌کند،‌ و گاهی هم اشرف غنی. رقیب هر که هست باشد، اما فعلن مردم برای انتخاب کردن سر در گم هستند. سردرگمی مردم و بطور اخص پشتون‌ها در خصوص انتخابات یک امر تصادفی نمی‌تواند باشد. در نبشته‌ی دیگر به این مسئله می پردازم.