روسپی‎ها و روسپی‎گری سیاسی

تنورِ انتخابات گرم است. معامله‎گری‎ها و یارگیری‎ها به شدت جریان دارد. همه دنبال یارِ بانفوذ و صاحبِ رای است. تیمِ ارگ در یک بازی مرموز منتظر دقیقه‎ی نود نشسته است. هرچند به دنبال دل به دست‎آوردنِ یارهای با نفوذ نیز است. آنهایی‎که قیمت روسپی‎گری شان اندک نیست، اما صدایش را بلند نمی‎کند. تیم‎های مخالف ارگ نیز، مشغول چانه‎زنی در بین "خودی" است. "خودیِ"که در بین شان به چندین خودی دیگر که هریک دنبالِ منافع خاص خود است تقسیم می‎شود. تا حال بازی در میدان مخالفانِ ارگ است. آنهایی‎که سراسیمه گاهی صلح و آشتی می‎کنند و گاهی هم دست به یخن دیگری می‎شوند.
اینجا بیشتر از این‎که بازیِ سیاسی باشد، روسپی‎گری سیاسی است. آنهایی‎که بر سر قیمت خودش چانه‎زنی می‎کنند، قهر می‎کنند، ناز می‎کنند و از میدان اخراج می‎شوند. در این نیمه‎ی میدان، مخالفان ارگ می‎خواهند ملکیت "مشاع" که چندی پیش توسط جبهه‎ی ملی و بعد توسط اتحاد انتخاباتی تشکیل شد را بین خود به طور غیر مساوی تقسیم کنند، اما بر سر این تقسیم جور نمی‎آیند. خانه‎گردی و مهمانی‎خوری‎های پُشت‎سر‎هم منتج به تشکیل تیم مرکب عبدالله، ارغندیوال و محقق شد. تیمی‎که به طور ناخواسته، متحدِ خلیلی (ارغندیوال) نیز وارد آن شد. اما پشتون‎ها را گویا خوش نیامد و بعدا ارغندیوال از قیمت تعیین شده‎اش، نارضایتی نشان داد و منصرف شد. محقق اما، مساله برایش حیثیتی شده بود؛ زیرا از یک طرف، بر دوستِ دیرینه‎اش (دوستُم) تازیده و سبقت گرفته بود و از طرف دیگر از پارلمان استعفا داده و جایگاه بهتری برای خودش در نظر داشت و حالا باید می ماند
در این میان دو یارِ مدعی اصلی قدرت (ضیا و دوستُم) به حاشیه رانده شده بودند و باعث شد یکی کابل را به قصد شمال کشور و دیگری به قصد دُبی ترک کند. محقق تا این‎جا از معاونیت خیالی اش متیقین شده است و این یقین، زمینه‎ی افشاگری شب‎های معاشقه و خانه‎گردی‎ها و معامله‎گری ها را مساعد کرده است
محقق گویا منتظر فرصتی بود که از وزین نبودن مسعود در داخل و بیرون کشور، از کم‎بودنِ رای ترک‎تباران نسبت به هزاره‎ها، از تهمت بستن صالح و نداشتنِ پایگاه اجتماعی او و در نهایت از پیوستن خودش در تیمِ به قول امرالله صالح "اعتلاف ملی" زبان بگشاید. این زبان اما نه زبان تدبر و تعقل، که زبان پهلوانی و برمبنای قوانین غیر سیاسی بود. او در جواب به "چار مشوره مفت" دکتر حسین یاسا، تمام اسرار شب‎های آمیزشِ سیاسی، عشوه‎گری و تنازی‎های "خودی‎ها" را بر دمِ باد چارسو داد. نمی‎دانم چه احساسی داشته در هنگام این افشاگری، اما خواسته به رخ همگان بکشاند که جایگاه خیالی من تاحدی معلوم شده است.
امرالله صالح، نیکی‎های او را با نیکی جواب داد و نوشت: "من مانند شما لقب تقلبی استادی ندارم. من مانند شما تلویزیونی که مصارف آنتن‎هایش را یک سازمان استخباراتی و معاش مامورین‎اش را سازمان استخباراتی دیگر بدهد ندارم. من قبل از گرفتن تصمیم های سیاسی به سه کشور همسایه سفر نمی‎کنم. من پیمان‎هایم را با متحدین‎ام در سفارت‎خانه‎ها و مهمان‎خانه‎های استخباراتی در کشور‎های همسایه نه بلکه در شهر کابل می‎بندم. از ذکر ملاقات‎های تاریک با خارجی‎های شرقی و غربی بخاطر چانه‎زنی بر سرنوشت کشورم پرهیز و شرم می‎کنم برخلاف شما که آنرا معیار اساس و معیار بلی و نخیر در انتخاب تان قرار می‎دهید."

تیم ارگ که در ابتدا از به وجود آمدنِ اتحاد انتخاباتی هراسیده بود، اما حالا نفس راحت کشیده و این شکاف را نقطه‎ی پایان آن می‎داند. تیم ارگ، هرچند هنوز به نتیجه‎ی نهایی نرسیده است، اما از دست به یخن‎شدن اعضای اتحاد انتخاباتی نیز مسرور است. آنها برای چنین "مرغ جنگی" اعضای اتحاد نقشه کشیدند که ثمر داد
آنچه‎که در میان ملموس است، ناپختگی سیاسی اعضای اتحاد انتخاباتی و شکننده‎بودن پیمان‎های سیاسی و لگدمال کردن پیمان‎هاست. کودکانه عمل کردنِ آنان نیز عاملی است که اعتماد آنان را حتا در بین توده‎ها ضعیف می‎کند. همه‎ی آنانی‎که بشردوست را به خاطر ساده‎زیستن و جدی سخن گفتن‎اش، کوته فکر و دیوانه خطاب می‎کردند، امروز خود دچار حماقت بزرگتر از آن شده‎اند. بشردوست در عین حالی‎که ساده می‎زید و عامیانه سخن می‎گوید، اما بر گفته‎هایش صادق است و هر آن به خاطرِ کسب قدرت بیشتر، عزت و شرافت اش را به حراج نمی‎گذارد.