شرح درگیری دانشجویان دانشگاه‌ کابل

چشم دیدم از درگیری روز دهم عاشورا میان دانشجویان دانشگاه‌ی کابل، من به بُعدی سیاسی و مداخله‌های بیرونی نمی پردازم، آنچه را دیدم بدون سانسور وطرفداری از کسی یا ازگروهی نوشته ام اگر این نوشته مشکل تایپی داشت، و یاهم جمله‌های آن درست نبود، پیش از خواندن این متن از شما عذرخواهی می کنم.

امروز(روز ده هم عاشورا) حوالی ساعت یک و نیم از خواب گاه این دانشگاه سوی مسجد رفتم که قرار بود، در آن محفل از د‌هم عاشورا برگزار شود، همین‌که نزدیک مسجد رسیدم، دیدم نیروهای پولیس همه جا را گرفته و مانور نظامی انجام می‌دهند.

پیشتر رفتم دیدم دانشجویان پیش روی دروازه مسجد صف کشیده اند، پرسیدم چه خبر است؟ گفتند که از بچه های شرعیات و درمجموع سنی‌ها مانع ما شده اند، تا مراسم عزاداری برگزار نشود.

یک شب پیش نیز این گروه با سر دادن شعار مانع عزاداری شیعیان درمسجد خواب‌گاه دانشگاه کابل شدند. ولی شب گذشته با دخالت نیروهای پولیس و امنیت ملی از درگیری میان دانشجویان جلو گیری شده بود. در جلسه‌ی شب عاشورا که برای حل این مسئله نیروهای امنیتی آمده بودند، نمایندگان دانشجویان شیعه با نمایندگان دانشجویان سنی به مباحثه پرداختند، تا این مشکل از روی گفتمان حل شود تا به خشونت کشانیده نشود، در قسمت‌های اول جلسه من بودم، چیزی را که از جلسه فهمیدم گلایه دانشجویان سنی از شیعیان مبنی بر عدم اشتراک آن‌ها در گردهمایی دفاع از اسلام بود، که چند قبل در پیش روی دانشگاه کابل برگزار شده بود.

بعد من جلسه را ترک کردم تا بتوانم بچه‌های شیعیان را که خیلی هم نسبت به قضیه احساساتی شده بودند، با محافظان امنیتی خاموش کنم زیرا آن‌ها در سالون طعام خوری خوابگاه گردهم آمده بودند و گاهی سرو صدا می‌کردند، من نهایت تلاشم را کردم خوبی آرامی دانشجویان شیعه و عدم خشونت درین بود، که دانشجویان سنی در مسجد بیرون از خواب‌گاه تجمع کرده بودند.

بلاخره نمانیده گان دانشجویان هم از سنی و شیعه باحضور معاوین امور محصلان نماینده جنایی فرمانده کندک محافظت از دانشگاه‌ها و نماینده‌ی آیت الله محقق کابلی، نماینده امنیت ملی و یک جنرال وزارت داخله توافق کرده بودند، که مراسم عزاداری فردا ساعت یک بعد از ظهر درهمین مسجد برگزار شود.
دوم این‌که یکی از مسجدهای سه گانه خواب‌گاه دانشگاه کابل در اختیار دانشجویان شیعه قرار داده می شود تا در آینده‌ها نیز مراسم شان را برگزار کنند، البته اشتراک دانشجویان سنی اختیاری بود، خواه شرکت کنند یا نکنند.

قضیه در همین جا به پایان رسید، و نمایند‌گان دانشجویان شیعه نهایت تلاش کردند تا دانشجویان را به آرامی به اتاق‌های شان برگردانند، این کار را نیز کردند، گرچه شماری بازهم می خواستند اخلال کنند، ولی همین نمایند‌گان مانع شدند و دانشجویان به اتاق‌های شان برگشتند.

من که در اطاق دانشجویان دیگر برای نوشیدن چای دعوت شده بودم، ناگهان صدای سرو صدا را شنیدم، و گفتن مرگ به شیعه وامثال آن‌ها ولی زود خاموش شد، بچه‌ها رفتند بیرون اما زود برگشتند پولیس خیلی زود جلوگیر این قضیه شد، وهمه جا آرامی شد.

اما امروز بازهم دانشجویان سنی با توافق شب گذشته قانع نشده و خواستار لغو این مراسم شدند، آنان برگزاری این عزاداری مغایر با دین اسلام دانستند. خواستی که دانشجویان شیعه به آن پاسخ منفی دادند، اگرچه مذاکره میان نمایندگان دانشجویان شیعه و سنی با داوری ومشوره‌ی فرمانده زون 101آسمایی و اکبری عضوی مجلس نمایندگان... جریان داشت، ولی هیچ گروهی به توافق نرسید.

این بگومگوهای دوامدارعباس بصیر و وزیر تحصلات عالی را نیز به محل کشاند، اما آمدن این‌ها هیچ چیزی را تغییر نداد. دانشجویان سنی از صبح زود وارد مسجد شده بودند و به جز مقام‌های بلند رتبه و نماینده‌‌ی دانشجویان شیعه اجازه ورود به کسی نمی دادند.

گرچه این بزرگان؟! فیصله کردند، که چند نفر از شیعه و سنی در مسجد سخن رانی کنند و هردو طرف به توافق رسیدند که درنخست باهم نماز جمع ادا کنند، بعد از آن ختم قران و محفل سخنرانی.

یک فرمانده پولیس که نمی‌دانم کی بود، صدا زد که دانشجویان وارد مسجد شوند، شماری از دانشجویان رفتند و شماری دیگر در بیرون منتظرماندند، من نیز در بیرون بودم. بلندگوی مسجد به صدا در آمد و وزیر تحصیلات عالی شروع به سخنرانی کرد. وی دانشجویان را دعوت به آرامش کرد، بعد از ختم سخنان وی، اکبری نماینده مجلس نماینده‌گان به سخن رانی پرداخت، با شروع اولین سخنانش اختلال داخل مسجد شروع شد، صدای نمی‌خواهیم و شعار از سوی سنی‌ها بلند شد. اکبری چند بار خواست که آرام شوند و به سخنان وی گوش دهند، کسی حاضر نشد. از صدای بلند گو فهمیدم که دانشجویان شیعه نیز در برابر سنی‌ها برخاسته اند، و سر و صدا زیاد بلندشد. بلندگوی مسجد خاموش شد، پس از چند دقیقه اکبری بیرون آمد، وترک ساحه کرد.

بعداز اکبری وزیر تحصیلات عالی بیرون رفت، و شماری از نیروهای ضد پولیس که آماده برای محو شورش بود نیز ساحه را ترک کردند، شماری دیگری شان که مرز واقع شده بودند میان صف دانشجویان شیعه وسنی ماندند. هردو گروه گاه به یک دیگر شان دشنام می‌دادند، گروه‌ی شیعه یا امام حسین زنده باد قیام عاشورا ولااله الله و الله اکبر شعار می‌دادند، که از سوی دانشجویان سنی در جواب مرگ گفته می شد، اما زمانی‌که سنی‌ها هر نوع شعار می دادند، دانشجویان شیعه در جواب شان مرگ نگفتند، جز یک مورد که یکی از دانشجویان صدا زد مرگ بر وهابیان بی عقل، که همین نیزاز سوی کسانی‌که در نظم دانشجویان شیعه سهیم بودند مانع شد. و برای همه هشدار دادند، که به کسی توهین نکنند و دیگر این‌که بالای کسی حلمه نکنند. فقط از خودشان دفاع کنند.

من آهسته آهسته نزدیک هردو گروه شدم که پولیس میان آن‌ها مرز بود، هردو گروه با چوب و آهن مسلح بودند، خواستم با مبایلم چند عکس بیگرم، یکی از دانشجویان سنی به من صدا زد بیا که این چوپ را به فلان... کنم برایش خنده کردم، یکی از دانشجویان سنی که از دوستانم بود، بالای این دانشجو قهر شد و برایش گفت که دوستش هستم. در همین حال یک افسر پولیس نزدیک به من شد و برایم گفت که شما آدم روشن به نظری می رسید این ساحه را ترک کنید. گفتم آمده ام تا با این‌ها صحبت کنم که دشنام‌های از سوی دانشجویان سنی نصیب شدم، دانشجویان شیعه فقط به من و به دانشجویان سنی می دیدند.

یکی از آن‌ها از پشت برایم صدا کرد ارزش ندارد من آن‌جا ایستاده شوم. همین که از صحنه دور شدم نمانید‌گان دانشجویان شیعه صداکردند همه جمع شوند، و آرام باشند.

در همین حال بود که پولیس تمامی دانشجویان را "سنی‌هارا از دروازه شمالی، و شیعیان را از دروازه شرقی" مسجد بیرون کردند، و دانشجویان سنی‌را به سوی خواب‌گاه حرکت دادند که سر وصدای زیادی بلند شد، بعد از جمع شدن تمامی دانشجویان شیعه پولیس اجازه رفتن به دانشجویان شیعه را نیز داد.

پیش از اجازه یکی از دانشجویان شیعه آمد و گفت که دانشجویان سنی با دسته‌های سینه زنی در پیش روی لیلیه درگیر شدند، دانشجویان ازمحوطه‌ی خوا‌گاه بالای دسته سینه زنان سنگ پرتاب کرده اند.

با آن هم نماینده‌گان مانع شدند، و گفتند که ما به آرامی خوابگاه خواهیم رفت، حرکت کردند. تا درین جا درگیری فزیکی به میان نیامده بود. من در پشت سر این افراد در نزدیکی موترهای نیروهای پولیس بودم. با رفتن دانشجویان من هم به دنبال شان افتادم، زمانی‌که به نزدیک دانشکده‌ی کمپیوتر ساینس رسیدم دانشجویان شیعه به دوگروه تقسیم شدند، یک گروه از سمت دست راست خوابگاه رفتند، یگ گروه دیکر از سمت دست چپ، من به دنبال کسانی بودم که از سمت دست راست به سوی خوابگاه می رفتند.

در نزدیک وینگ ای a دانشجویان از نزدیک دیوار می رفتند که صدا بر آمد از دیوار فاصله گیرند که از بالا می زنند. من نیز نزدیک دیوار بودم در چهار قدمی من از منزل چهارم کسی چوکی را بالای دانشجویان شیعه پرتاب کردند، که این باعث اولین درگیری به این طرف شد از طرف دیگر نمی دانستم.

پس ازین چند تن از دانشجویان سنی به پشت بام خواب گاه بر آمدند، و باسنگ از آنجا دانشجویان شیعه را هدف قرار می‌دادند، درهمین حال بود که بلند گوی مسجد داخل خوابگاه به صدا در آمد و کسی فتوای جهاد علیه شیعیان را صادر کرد و با صادرکردن فتوا درگیری دوبرابر شد و شیشه‌های پیش روی خوابگاه شکست. اگرچه درهمین حال نیز نمایندگان دانشجویان شیعه صدا می زدند، که به سوی خوابگاه سنگ پرتاب نکنند، ولی چون ازبام هدف قرار می گرفتند چاره دیگر نبود.

در زمان درگیری پولیس وجود نداشت، و این‌که دانشجویان شیعه از پایین تا پشت کلپ ورزشی عقب نشینی کردند، و دانشجویان سنی پیشروی درین جا فرمانده کندک محافظت از دانشگاه‌ها همراه بامحافظانش چند فیر هوای کردند، با فیر هوایی پولیس چند شلیک گلوله از خوابگاه نیز به سوی دانشجویان شیعه شد.

من درین زمان پشت صحنه بودم، نزدیک به دانشکده شرعیات که یکی از بچه‌های شیعیان کسی به اثری اصابت سنگ زخمی شده بود، من وی را برداشتم و به یکی از درمانگاه‌هایی نزدیک به پول سرخ انتقال دادم. در برگشت دوباره پولیس در دروازه جنوبی دانشگاه کابل مانع ام شد، چاره نداشتم تا منطقه را ترک کنم. اگر بگویم خودم از شر پرتاب سنگ در امان بوده‌ام غلط است. خودم نیز چندین سنگ خورده ام و چندین نقطه ی بدنم درد می کند.

زمانی‌که فرد زخمی را انتقال می‌دادم دیدم سربازان پولیس با موترهای شان به دروازه شمالی دانشگاه کابل استاده اند ولی هیچ کاری نمی‌کنند. چون از ایشان خیلی دور بودم چیزی برای شان نمی توانستم بگویم. درجریان راه نزدیک به دانشکده‌ی ساینس سربازان پولیس استاده بودند. برای شان گفتم برادرم شما این جا استاده اید ولی در آن جاه جنگ جریان دارد، شما چرا برای ممانعت از خشونت کاری را انجام نمی دهید؟

یکی از آنها که به نظر می رسید فرمانده آنان باشد برایم با تمسخر گفت: ما با فرمان هستیم تا زمانی‌که فرمان صادر نشود هیچ کاری نمی کنیم، خیلی برایم جالب تمام شد که چرا این افسر پولیس که وظیفه‌ی شان تامین امنیت وجلوگیری ازخشونت‌ها است کاری انجام نمی‌دهند و دارند موضوع را تماشا می‌کنند.
از زمانی‌که صحنه را ترک کردم دیگر چیزی نمی‌دانم، تنها چیزهایی را می‌دانم که دانشجویان در تماس با من گفتند، که رسانه نیزآن را نشر کرده اند.