سانسور و تهدید آوازخوان

همینطوری که وضعیت رو به وخامت مردم و کشور بالای روحیه همه مردم تاثیر گذار بود من و مسعود هم از این قاعده مستثنا نبودیم. مسعود طرح ساخت یک آلبوم با محتوای افشاگرایانه و اعتراضی را به من پیشنهاد کرد و منم پذیرفتم چون در وضعیت کنونی مردم به موسیقی دیگری هم غیر از جریان جاری نیاز دارند. مردم باید بدانند که حقوق شان پایمال میشود مردم باید بدانند که همه قربانی یک مشت مافیا اختلاس گر و سود جو میشوند. مردم باید حق شان را فریاد بزنند و برای این هدف چه بهتر از موسیقی که امروز از هر چیز دیگر موسیقی میتواند تاثیر گذار تر باشد. بله ما ساخت آلبومی را تحت عنوان (گزارش عقلیت ) آغاز کردیم در همین جریان یک آهنگی به نام مرثیه یا میهن ثبت و تصویری ساختیم اما هیچ رسانه ای حاضر به پخش این آهنگ نشد و هیچ وقت دلیلی این کار شان به ما نگفتند. من هم این اهنگ را از انترنت پخش کردم به زودی این آهنگ سر و صدای عجیب در داخل و خارج کشور به پا کرد و این سر و صدا شروع درد سر ها و ممانعت های غیر مستقیم حکومت بود. گه گاهی حضوری و غیر حضوری اشخاص وابسته به حکومت با من صحبت میکردند و کوشش شان این بود که خواندن اینطور آهنگ ها را متوقف کنم. چون همه به یک نحوی با من آشنا بودند خود را نگران نشان میدادند میگفتند وضعیت کنونی افغانستان نیاز به وجود آوردن امیدواری و خوش بینی به آینده افغانستان است. این آهنگ حس وطن دوستی را خدشه دار میکند. ولی من دلایلی دیگری داشتم برای این کارکه نیاز به فرصت بیشترست برای نوشتن.

دومین آهنگ (بانو ) بود این آهنگ منعکس کننده برخورد وحشتناک و قضاوت نا عادلانه کشور هایی مثل افغانستان و منطقه با زنان بخصوص زنانی که به هر دلیل مجبور به تن فروشی هستند اینجا با نشر این آهنگ من به اضافه حکومت مخالفت ملا ها و مذهبیون را هم متوجه خود ساختم. البته برای من اهمیتی نداشت من به هدفم فکر میکردم هر روز میگذشت و این دو اهنگ بیشتر مورد توجه قرار میگرفت و همچنان عرصه بر فعالیت هایم تنگ تر میشد دیگر هیچ رسانه ای آهنگ هایم را پخش نمیکرد تا اینکه من و مسعود حسن زاده با سایر افراد گروه مان در محفل فارغ تحصیلی دانشجویان رشته ژورنالیزم به اجرای آهنگ پرداختیم. آهنگ مرثیه اولین بار از شکل نشر زیر زمینی به نشر و اجرای رو ی صحنه آمده بود. من این اهنگ را در حضور بعضی از مسولین دولتی اجرا کردم با استقبال بینظیری از طرف دانشجویان رو به رو شد و زمینه دعوت در محفل دیگری به مناسبت فارغ تحصیلی دانشجویان ادبیات را فراهم کرد.

این بار که ما جرات مان بیشتر شده بود دو آهنگ از آلبوم جدید مان که هنوز پخش نشده بود را اجرا کردیم (سرخط اخبار). این آهنگ بیانگر وقایای روز افغانستان بود و (گزارش عقلیت ) این اهنگ به موضوعات انتخابات و بعد از انتخابات افغانستان پرداخته بود که تصنیف و کمپوزش کار مسعود حسن زاده است. ما مژده پخش این البوم را به همه دادیم و از همان لحظات بعد از اجرا یکی دو تا از مسولین حکومتی من ر ا گوشه کردند و در مورد آهنگ ها صحبت کردند به طور مستقیم نگفتند که نخوان غیر مستقیم گوش زد میکردند. مثلا میگفتند مردم به این چیز ها نمیفهمند چند تا اهنگ شاد عاشقانه بخوان وووووو. سه روز بعد از آن محفل دیگری بود فارغ تحصیلی ادبیات انگلیسی ما قرار بود اجرا داشته باشیم. ولی در دقیقه نود به من تماس گرفتند و گفتند از مقامات بالا مانع اشتراک شما شدند و اجازه ندادند تا در این محفل هنر نمایی کنی. من کمی نگران شده بودم چون عملا میدیدم که همه عرصه ها را برای من تنگ میکنند و این آغاز یک روند فرسایشی بود برای من که هیچ گاه نتوانم به هدفم برسم . محدود کردن همه عرصه ها، مشکلات مالی، مشکلات روحی، توهین ها و تهدید های غیر مستقیم همه اینها دلیل رفتن من از افغانستان نیست من رفتم تا زنده بمانم .

سه روز بعد از این اتفاقات همه جا همهمه نشر آلبوم جدیدی از شکیب مصدق بود همه میگفتند این آلبوم سرو صدا به پا میکند. یک نفر به من تماس گرفت و فقط فحش میدا.د چندین تن از دوستانم به من گفتند این آلبوم را پخش نکنم. همه میگفتند درست است که در افغانستان آزادی بیان است ولی هنوز سیستم های محلی وابسته به حکومت وجود دارد که مانع تو شوند. موضوع آهنگ های برنامه زنگ خطر طنز است و همه با خنده از کنارش رد میشوند ولی محتوای این آهنگ ها جدی است و همه میدانند که میتواند تاثیرات عجیبی بر روحیه دانشجویان و تمام جوانان افغانستان بگذارد. من قبول نکردم تا اینکه یک تماس دیگر آمد. هیچ گاه خود را معرفی نکردند و دلیل این کار های شان را هم نگفتند. فقط فحش میدادند و تهدید میکردند. ولی باز هم دلیلی برای رفتن من نبود تا اینکه یک روز تماس از شماره نا مشخصی رسید گفتند طفل تو در اختطاف ماست. من سریع به خانه آمدم ولی دخترم که سه سال دارد جور و صحیح در خانه بود. اینبار موضوع من نبود موضوع خانواده بود. من واقعا ترسیدم چون با شناختی که من از این مردم دارم هر کاری کرده میتوانند. تصمیم گرفتم به خاطر حفاظت از خانواده ام افغانستان را ترک کنم. حالا شاید سوال پیش بیاید که آنها کی بودند. من خوب میشناسم شان اما به دلایلی نمیتوانم نام شان را بگویم. ولی همینقدر میگویم جیره خواران حکومت مافیا پرور افغانستان هستند نیروهای محلی که غیر مستقیم از طرف حکومت حمایت میشوند. اختطاف ها، قاچاق مواد مخدر، ترور شخصیت هایی که دولت با آنها مشکل دارد همه و همه کار اینهاست. من هیچ وقت مستقیما تهدید یا دستگیر از طرف حکومت نشدم. ولی خطر ناک تر این آدمهای مصرفی حکومت هستند که پشت پرده برای بقای این حکومت که بقای خود شان یعنی تجارت شان، پروژه های شان، تجارت مواد مخدر شان همه و همه آدم کشتن مثل اب خوردن است. من از اینها ترسیدم من یک آدم معمولی هستم که از میان برداشتن من برای اینها مثل آب خوردن بود.