رييس دانشكده‌ی علوم اجتماعی، من شما را متهم می ‌كنم

درود فراوان به شما رئیس صاحب محترم دانشکده‌ي علوم اجتماعی؛ این نامه، نه چون نامه‌های دیگر برای نکوهش شما است و نه نامـه سرگشاده‌ای است که برای تقبیح کارهای شما باشد. این نامه رنگ و بوی دیگر دارد. می‌خواهم به عنوان یک انسان و به عنوان یک دانشجو که در دانشکده شما درس خواندم از شما سپاس‌گزاری نمائیم. می‌خواهم از شما تقدیر کنم و نثارتان هزاران تحسین و درود را بفرستم. شما لیاقت سپاس‌گزاری را دارید. ‌می‌خواهم لب به ستایش شما باز کنم!.
من، از شما سپاس‌گزارم که برای پاسداری از قدرت خود هر کاری را روا می‌دارید، من از شما سپاس‌گزارم که دانشکده انسانیت و انسان بودن را به نور تعصب، تبعیض، خودپرستی و استبداد روشن نمودید، سپاس‌گزارم که نیروهای استخباراتی شما در هر صنفی خط مش شما را دنبال می‌کنند، سپاس‌گزارم که فضای خفقان و تاریکی را در دانشکده خویش آوردید، سپاس‌گزارم که دانشکده انسانیت و انسان دوستی را با روح قبیله در آمیختید، سپاس‌گزارم از این‌که دانشجویان در دانشکده شما (که محل قدرت شما است) مصئونیت ندارند و هر دشنام و توهینی را بر آن‌ها روا می‌دارید، سپاس‌گزارم که مدیریت عالی شما منجر به این شده که عده‌ای برای سر مستی خویش جیب دانشجویان را خالی کنند، سپاس‌گزارم که دختری که در دانشکدة شما درس می‌خواند مصئونیت ندارد، سپاس‌گزارم که با تهدید بر سر دانشجویان و یادآوری "نمره آزمون" و "استعلام منفکی و تبدیلی" به دل دانشجویان خیمه ترس را پی‌افکندی، سپاس‌گزارم که سرمستی قدرت چنان شما را شیفته کرده که امروزه چشمان‌تان اعتصاب غذایی دانشجویی را می‌بیند امّا خنده بر لب از قدرت خود پاسداری می‌کنید، سپاس‌گزارم که این همه "چوکی" خود را دوست دارید، از شما سپاس‌گزارم که حرف دانشجویان برای‌تان پشیزی ارزش ندارد.
آری! از شما سپاس‌مندم که دانشکده که مظهر انسانیت، بشردوستی، آزاداندیشی، رها بخشی و آزاد منشی می‌تواند و باید شود تبدیل به تاریک خانه‌ای از تعصب شده که هر دم روح قبیله‌‌گرای بر آن می‌دمید. و واژگان انسانیت را تبدیل به قبیله و نژاد، آزاد اندیشی را تبدیل به تاریک اندیشی و خاموش‌گرایی، رها بخشی را تبدیل به زندان خودپرستی و توطئه‌گرایی نمودید و آزاد منشی را به حراج گذاشتید.
آفرین بر شما! و درود بر شما! هر انسانی توانی انجام این‌ کارهای بزرگ و سترگ را ندارد. هر انسان، چنین نمی‌کند امّا شما توانایی انجام این را دارید و داشتید. اکنون شما بنگرید به دانشجویانی که برای رسیدن به حرف خویش دست به اعتصاب غذایی زدند و چند روزی بدون خوردن چیزی خواهان رسیدگی به درخواست خود هستند. بنگرید و بنگرید! از نگریستن شما هم سپاس‌مندم!
اکنون چون امیل زولا که در دفاع از "دریفوس" و انسانیت همه را متهم کرده بود من نیز می‌خواهم "متهم بکنم" امّا نترسید شما را متهم نمی‌کنم! خیال و روان‌تان راحت و آسوده باشد! شما به هیچ چیزی متهم نیستید دیگران متهم‌اند. دانشجویان متهم‌اند!
من متهم می‌کنم، شما را نه! دانشجویان را متهم می‌کنم! دانشجویان شما را متهم می‌کنم به این‌که برای خواست خویش مبارزه می‌کنید؛ شما را متهم می‌کنم که بجایی خشونت از راه دموکراتیک مبارزه می‌کنید؛ شما را متهم می‌کنم که بجایی سلاح، قلم به دست مبارزه می‌کنید؛ شما را متهم می‌کنم که برای مبارزه با استبداد و خفقان اعتصاب می‌کنید؛ شما را متهم می‌کنم که حرکت‌تان برای استبدادستیزی است؛ شما را متهم می‌کنم که برای پاسداری از خواست خود توطئه نمی‌کنید؛ شما متهم‌اید و باید متهم‌ بمانید. شما متهم‌اید که برای خواست خویش بجایی تفنگ و چاقو، قلم گرفته و بجایی خشونت اصل اهمسا را پیروی می‌کنید. شما متهم‌ابد چرا که فرهنگ "نه" گفتن را در آغوش مکتب پوپر، برلین، دوتوکیل و دیگران آموختید، آموختید که به هر مقامی "چه سیاسی و چه فرهنگی و چه نظامی" «نه» بگوید!
آری! شما متهم‌ید! متهم به پاسداری از ارزش‌های انسانی و دموکراتیک! و شما رئیس صاحب؛ آفرین و تحسین باد بر شما! بنده سپاس‌منده شما هستم نه من بل‌که همه دانشجویان معترض سپاس‌‌گزار شما هستند!

پ.ن1: متن فوق نامه یک دانشجو به رئیس دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه کابل است.
پ.ن2: برای به دست آورد حق باید مبارزه نمود. حق را نمی‌دهند با گرفت.
پ.ن3: دانشجویان، معترض باورمند به راه‌ها دموکراتیک برای رسیدن به درخواست‌هایشان هستند.